เปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
ถนนสายนี้ มันคง ไม่ปวดร้าว
มีคนก้าว ผ่านไปมา ไม่แยแส
ไม่มีจิต ไร้วิญญา ไม่เปลี่ยนแปร
ก็เป็นแค่ ถนน ที่ทอดยาว
แต่ว่าฉัน มันไม่ใช่ เพียงถนน
มิอดทน ผ่านคืนวัน แสนปวดร้าว
โดนเขาเหยียบ เขาย่ำ น้ำตาพราว
จะกี่หนาว ฉันถึง จะลืมเธอ
ผ่านมาที่ หนทางนี้ เคยร่วมเคียง
อยู่ร่วมเรียง เคียงคู่ ชวนพร่ำเพ้อ
ยามเกี่ยวก้อย โอบไหล่ ให้ละเมอ
น้ำตาเอ่อ ไหลรู่ สองดวงตา
แผ่นหลังนั้น เคยกอด ยามนั่งซ้อน
เคยออดอ้อน ให้เขา เล่นซ่อนหา
ได้ยินคำ หวานพร่ำ เจรจา
สบดวงหน้า ดวงตา พร้อมดวงใจ
แต่วันนี้ ไม่มีเธอ คอยเคียงคู่
ฉันก็อยู่ กับดวงใจ ที่มอดไหม้
ที่เธอสุม เพลิงรัก เชื้อชู้ใจ
ก้าวเดินไป บนทางเก่า อย
1041
9
0
หน้าส่วนตัว
