สุชาดา โมรา
ดวงตาอ้างว้างเงียบเหงา
กลิ่นน้ำหอมบางเบาปลิวตามลม
จมูกนี้สูดดอมดม
ฤทัยหวั่นเกรงใจ
ฉันกลัว
กลัวจะติดใจในกลิ่นเสียง
กลัวเกินห้ามใจ
แต่ฉันไม่หวั่น
ที่จะรักใคร
คนที่รักและเข้าใจฉันอย่างแท้จริง
.............................
ดวงตาคู่นี้มีสี
แต่
แต่ฟากฟ้ารู้ดี
แห่งไหน
น้ำค้างตกลงกลางห้วงฤทัย
ดวงตาหลั่งไหล
สายน้ำทุกโมงยาม
อ๋อ
มิใช่เพียงน้ำตา
แต่ยืนมองลำธารแห่งความรัก
สายน้ำในภาพที่มองจากความประทับใจ
กระทบดวงตาของฉันและเขา
ปลาต่างต่างชนิด แหวกว่ายบนสายธารา
หยาดเพชรกระทบดวงตา
เป็นสายใยแห่งความผูกพันธ์
หน้าส่วนตัว
2369
2
0
