นกตะวัน
แงซายซุ่มคุมทางข้างพงหญ้า
ดักควายป่าแตกเปลี่ยวไม่เหลียวหลัง
แล้วกระซู่จู่จู่วิ่งดิ่งลำพัง
ควบนอตั้งตรงใส่นายใหญ่มา
ไชยยันต์เห็นเป็นแรดลูกแฝดลั่น
ช่วยเพื่อนทันเฉียดท้องต้องโคนขา
มันตะแคงแอ้งแม้งทรุดหยุดทันตา
เสื้อเชษฐาฉีกขาดนอพลาดไป
กระซู่ฟื้นยืนได้ไล่ไม่ยั้ง
วิ่งบ้าคลั่งแค้นไชยยันต์หันเข้าใส่
เขารีบเผ่นเห็นดงมุ่งตรงไว้
รอดพ้นได้ด้วยหนามทิ่มตามกาย
ทั้งหน้าแหกแตกยับนับไม่ถ้วน
รอยหนามข่วนขีดลึกนึกแล้วหน่าย
ติดกอแน่นแค้นกระซู่ไอ้ผู้ร้าย
แต่มันตายต้องกระสุนหนุนยิงตาม
เพชรพระอุมา ตอนไพรมหากาฬ เล่ม 4 บท 29
16 กันยายน 2547
625
3
0
หน้าส่วนตัว
