แมวคราว
ต้นไม้หนึ่ง..ซึ่งปกคลุม..บนหลุมศพ
ใครใครพบ...ก็ต้อง..เหลียวมองหา
ผลิดอกหวาน...ก้านไหว..ล้อสายตา..
ยิ่งลมพา..พัดเกสร..ขจรขจาย..
ใต้แผ่นดิน..หยั่งรากตรึง..ซึ่งอศุภ
เปื่อยแหลกยุบ...เป็นอาหาร..สำราญหลาย..
ชูช่อเด่น..สง่างาม..บนความตาย..
โอ้เสียดาย....ดอกไม้ผู้..ไม่รู้ตน..
ฉุดตัวเอง....สู่ทางฝัน...กั้นระดับ..
ไม่ยอมรับ..ในสิ่งที่..มีเหตุผล..
เหยียบย่ำกัน..อยู่ได้..หนอใจคน
เพราะอดทน...จึงสู้เฉย...ปล่อยเลยไป..
ยกตัวเอง..ว่าแสนดี..เป็นที่สุด..
แล้วยังฉุด..คนอื่นต่ำ..ทำไปได้
ฉันกลายเป็น...เครื่องมือ..เธอหรือไร..
ละอายใจ..บ้างหรือเปล่า..เท่าที่ทำ
เชิญเถิดดอก..ไม้ง
2350
6
0
หน้าส่วนตัว
