พิมพ์แก้ว
กรุ่นไอดินกลิ่นไอฝนหล่นสู่พื้น
นำความชื้นคืนสู่ใจไม่จางหาย
เย็นฝนพรำพร่างพรูลู่โปรยปราย
มาเป็นสายธาราใสให้ชุ่มเย็น
สายฝนรินสู่ถิ่นไกลใจเมืองหลวง
ให้ใจห่วงหวั่นไหวในทุกข์เข็ญ
จำจากบ้านมาหางานด้วยจำเป็น
หวังมองเห็นเงาความฝันช่างแสนไกล
สายฝนรินสู่ถิ่นไกลในเมืองหลวง
ใจยังห่วงถิ่นท้องนาเคยอาศัย
หวังสายฝนร่วงลงมาสู่ป่าไพร
คงช่วยให้พฤกษาเหี่ยวเขียวขจี
หอมกลิ่นดินเคล้ากลิ่นไอในหยาดฝน
คล้ายเวย์มนต์สะกดใจไม่ผ่องศรี
คึดฮอดบ่าวชาวอีสานยอดชีวี
คงป่านนี้คึดฮอดใครยามไกลมา
หอมฮีนฮีนกลิ่นไอดินสิ้นหยาดฝน
ใครต้องทนเหงาใจในเมืองหนา
บ้างโชคดีมีงานทำได้เงินมา
อีกกี่คนต้องอัปราคราไร้งาน
3332
13
0
หน้าส่วนตัว
