พิมพรรณ
วันแห่งความสับสนบนชีวิต
และดวงจิตเหนื่อยหน่ายด้วยไหวอ่อน
เขาคือคนห่วงหาเอื้ออาทร
ปลอบและสอนให้สู้กู้ชีวัน
เขาจึงคือทุกอย่างกลางความคิด
เขาเป็นมิตรแจ่มกระจ่างกลางความฝัน
จึงความรักศรัทธาค่าอนันต์
ทั้งที่เคยหวาดหวั่นวันอำลา
ชีวิตเคยแห้งแล้งจึงแฝงสุข
ลืมความทุกข์หัวใจเฝ้าใฝ่หา
กับการจากหลายปีที่ผ่านมา
การศึกษาแยกเขา..เราเข้าใจ
พบกันปีละครั้งใจยังชื่น
เร่งวันคืนให้ถึงมันวันฝันใฝ่
กาลเวลาระยะทางที่ห่างไกล
รักจะไม่แปรผันเชื่อกันมา
วาเลนไทม์ของทุกปีมีความหมาย
รอพี่ชายกลับบ้านผ่านมาหา
เสียงอ่อนทุ้มแววห่วงใยในดวงตา
รอเวลาเช่นนั้นทุกวันคืน
บทเพลงคอยสิ้นสุดที่จุดพบ
เมื่อครา
1767
35
0
หน้าส่วนตัว
