สุนทรียกาญจน์
เส้นบางๆ ของเวลาได้แยกเราออกจากกัน บางคนร้องเรียกเราจากเมื่อวาน แต่เมื่อเราอยู่ในวันนี้ เรากลับห่างจากเขาไกลแสนไกล ทั้งๆ ที่เรากับเขาอาจจะยืนอยู่ที่เดียวกัน
ในขณะที่เราหลับ เวลายังคงเดินไปข้างหน้าอย่างสม่ำเสมอและเที่ยงตรง พระอาทิตย์จะยังคงขึ้นที่ ขอบฟ้าทางทิศตะวันออกเช่นเดิม สิ่งที่ต่างออกไป คือ เมื่อเราเอานิ้วขึ้นมานับ คนที่เรารักก็จะน้อยลงไปทีละคนๆ
ตอนฉันเป็นเด็ก ฉันบอกพ่อของฉันว่า พ่อฮะ ผมบวกเลขข้อนี้ไม่ได้ พ่อถามผมว่า ทำไมล่ะ ผมตอบพ่อไปด้วยคำตอบตลกๆ ว่า นิ้วผมไม่พอฮะ พ่อหัวเราะและสอนผมให้ทดในใจ
ตอนนั้น มันทำให้เด็กชายแสนธรรมดาคนหนึ่งกลายเป็น กล่องความทรงจำเครื่องที่ ผมรู้จ
1285
0
0
หน้าส่วนตัว
