มืดมิด จนชิดเช้า
ลืมตาขึ้นมาในห้องว่างๆ แต่ก็ช่างเฉยๆ มันคงชินๆ กับสิ่งที่เป็นอยู่เมื่อเดือนก่อนๆ เรามีความสุขมากกว่าตอนนี้จริงหรือ เพราะความสุขที่คิดว่ามันใช่ มันอาจไม่ใช่อีกต่อไป ลุกขึ้นยืนดูหน้าต่างหนึ่งบานในห้องมืดและพยายามสัมผัสลมที่น้อยนิดให้ได้มากที่สุด มันคงเป็นสิ่งเดียวแหละมั้ง ที่จะเตือนเราทุกวันว่ายังมีชีวิตอยู่ เราเคยเป็นใคร เเละตอนนี้เราไม่เป็นใครทั้งสิ้น แต่แล้วความจริง คือเราแค่แตกต่างจากในวันก่อน และเมื่อเรายอมรับความจริงบางอย่างได้ เราก็จะกลับเป็นใครสักคนอีกครั้ง เมื่อเข้าใจอะไรง่ายๆ ก็จะเดินทางต่อไปได้ง่ายๆ แม้ชีวิตจะไม่เคยง่ายเลยก็ตามสิ่งภายนอกเป็นสิ่งลวงทั้งหมด มีแต่สิ่งภายในที่จริง และอย่
0
0
0
หน้าส่วนตัว
