แม่จิตร
เสียงหวีดหวิวของสายลม
ได้พัดผ่านมายังร่างผมและเธอที่ยังคงสวมกอดกันกลมเกลียวภายในเเต็นท์ เพื่อรับไออุ่นแห่งกันพอที่จะคลายหนาวลงไปได้บ้าง ผมได้แต่รำพึงในใจว่าช่างเป็นช่วงเวลาแห่งความสุขเสียจริงในชีวิตนี้ ที่มีคนรักอยู่เคียงข้างให้ไออุ่นซึ่งกันและกันอยู่ภายใต้สายลมหนาว ณ สถานที่แห่งนี้ ที่เต็มไปด้วยต้นไม้ทั้งดอกไม้นานาพันธุ์ และสายหมอกที่ปกคลุมผืนป่า มีทั้งสัตว์ป่ามากมายทั้งน่ากลัวและไม่น่ากลัวผสมคละเคล้ากันไป .... ช่างเป็นเช้าที่ชุ่มชื่นเสียจริง ๆ ผมหวังว่าเธอเองก็คงคิดอย่างผมเช่นกัน ไม่งั้นเธอคงไม่กอดผมซะแน่นขนาดนี้หรอก !!
เช้านี้เราทำอะไรทานกันดีครับ ผมเอ่ยถามด้วยสีหน้าอย่างมีความสุ
2
0
0
หน้าส่วนตัว
