ไผ่ดำ
..วันที่น้อง ของพี่ เคยเงียบเหงา
น้องขอเอา พี่เป็น เช่นเพิงพัก
ให้หายเหนื่อย หายล้า แล้วก็จาก..
ลาเพิงพัก แห่งนี้ ไปที่อื่น
...คนอย่างพี่ ก็แค่นี้ ไม่มีค่า
มีน้ำตา เป็นเพื่อนใจ..ไห้สะอื้น
ต้องปวดร้าว น้องไป ไม่หวลคืน
น้องหยิบยื่น ความเจ็บช้ำ ให้ทำไม
...น้องบอกพี่ ทำไม ว่ารักมาก
ใยหนีจาก พี่ไป ให้ใจหาย
ปล่อยพี่อยู่ โดดเดี่ยว เปลี่ยวใจกาย
หมดอาลัย จริงหนอ ทรมาน
...พี่จะอยู่ อย่างไร ไม่มีน้อง
พี่คงต้อง ชีพวาย ลงไปนั่น
ให้กายกลบ ดินฝัง ร่างไปพลัน
อยู่วันวัน ต่อไป ไร้ค่าควร
...ขอให้น้อง ของพี่ ไปมีสุข
อย่าได้ทุกข์ เหมือนทำ พี่กำสรวล
ให้น้องพี่ เจอคน ที่คู่ควร
อย่าเรรวน เหมื
930
6
0
หน้าส่วนตัว
