แบ่งบานบนลานจินต์มิสิ้นสูญ งอกงามด้วยอาดูรอาวรณ์ไหว รากเลื้อยแทรกซอนมุ่งชอนไช สร้างริ้วรอยร้าวใจยากเยียวยา รวยรินกลิ่นเศร้าเสียทั่วถ้วน หอมเอยหอมโศกชวนปรารถนา ยวลเย้าเคล้าจินต์จนอ่อนล้า จากนั้นเจ้าจึงคร่าไร้อาทร รอเกสรสุขผสมมาบ่มเพาะ กลายเมล็ดเม็ดเหมาะปลูกต้นอ่อน ผลิดอกออกใบในวงจร สู่โศกงามยากถอนรอนให้ตาย ด้วยเกรงใจจักเหงาไร้พงศ์เผ่า- พันธุ์พืชแห่งความเศร้าเคยห่มหาย ไร้รู้สึกสุขทุกข์ท้นจนเสียดาย แม้โศกนั้นจักร้ายหมายยอมทน
1517
3
0
หน้าส่วนตัว
