กวีบ้านไร่
แอบมองดูหญิงคนเศร้าโวยวายร้อง
ดังลั่นก้องมิอับอายสายตาหมอ
ไม่สนใจในความสวยของลออ
น้ำตาคลอด้วยความเจ็บที่ตรึงใจ
ค่อยค่อยเบ่งค่อยดันให้เด็กออก
เสียงหมอบอกให้สู้อย่าอ่อนไหว
ลูกน้อยโพล่ออกมาพ้นออกไป
เธอจึงได้หายเจ็บที่โหมมา
เสียงเธอพร่ำมองดูเจ้าเด็กน้อย
แม่เฝ้าคอยรอลูกจอมเกศา
เก้าเดือนที่แม่อุ้มท้องหนูมา
มันคุ้มค่าเมือเจอลูกที่ผูกใจ
จากวันนั้นผมมาคิดหวนกลับ
เกิดผลลัพธ์ในใจดูดวงไข
แม่ของผมคงเหมือนหญิงข้างใน
ทนทุกข์ไว้ให้ลูกสุขอย่างทุกวัน
ในวันนี้ปีนี้วันเกิดลูก
ความพันธ์ผูกถึงแม่เป็นมิ่งขวัญ
อยากกลับไปจูบเท้ากล่าวลำพัน
ว่าลูกนั้นรักแม่ไม่เสื่อมคลาย
941
8
0
หน้าส่วนตัว
