พี่ดอกแก้ว
เสียงบ่นเพ้อเกลอเก่าคราวช้ำหมอง
คือเสียงของหัวใจอันไร้ค่า
ที่โรยแรงสิ้นไร้ไฟศรัทธา
หมดความกล้าคราแพ้ท้อแท้ใจ
พร่าเวลานาทีที่เร่งรุด
ให้สะดุดหยุดเดินทางห่างสดใส
เพราะล่องลอยถอยย้อนซ้อนห้วงใจ
กลับคืนไปครวญคร่ำพร่ำอดีตกาล
ทิ้งนาทีเริ่มต้นหนทางสู้
เฝ้าคุดคู้อยู่กับซากปากสุสาน
ดุจใบไม้ถมเน่าเคล้าโคลนดาน
ไม่อาจถึงซึ่งกาลที่เติบโต
ถอดหัวใจไม่รับรู้อยู่อย่างศพ
รอเพลิงคบเผาร่างกลางโทโส
เก็บไฟมาสุมใจไว้กองโต
เกลือกซัดโซกำสรวลร้องครวญคราง
ทุกนาทีมีค่าครารู้จัก
แพ้ชนะมิใช่หลักที่ควรสาง
รู้ทุกสิ่งผ่านไปใจละวาง
ว่าทุกอย่างมิควรข้องให้หมองใจ
นาทีก่อนชนะเขา...
910
8
0
หน้าส่วนตัว
