เริ่มเรื่องก็พอดูได้ไม่น่าเกลียด พอจะเจียดเนื้อหายังน่าอ่าน แต่เขียนไป เขียนมา น่ารำคาญ ยิ่งเขียนยิ่งฟุ้งซ่านพล่านวุ่นวาย ร่ายคำเปลืองเรื่องราวไม่เข้าหู อ่านอ่านดูเหมือนพร่ำไร้ความหมาย ยาวไปแล้ว ร้อยกรอง ฟ่องน้ำลาย เดี๋ยวฟูมฟาย เดี๋ยวยิ้มเย้ย เอ่ยอะไร คนหัดเขียนขาดเรียนรู้จากครูสอน ระบายกลอนตามอารมณ์เหมือนถ่มใส่ คิดคำนั้นสรรคำนี้ที่ลงไป อ่านเท่าใดไม่รู้เรื่องเปลืองถ้อยคำ แรกเริ่มเรื่องก็ดูดีเข้าทีอยู่ แต่ทำไมก็ไม่รู้ยิ่งพูดพร่ำ ตามนิสัยคนย้ำคิดและย้ำทำ สอนไม่จำจึงจบลง ด้วย ลงเอย.