แก้วประเสริฐ
สุดขอบฟ้า
มองฟากฟ้าสายัณห์ประหวั่นคิด
แลชีวิตจิตกระหวัดดั่งพลัดฝัน
สัณห์สิ่งสร้างวางไว้ในกลางวัน
ดุจวิมานอันบรรเจิดงามเลิศวิไล
แต่ต้องมาลาลับเหมือนดับแสง
หยุดการแสดงแฝงสิ่งอิงสดใส
ครรลองปองสองสิ่งที่สิงหทัย
สิ่งฝากไว้ไกลลับดั่งดับตะวัน
แนวท้องทุ่งปรุงวิจิตรติดขอบฟ้า
เดือนดาราผงาดส่องต้องโศกศัลย์
นึกถึงวันพลันมีรักต้องจากกัน
นำใจฉันห่างหายคล้ายดวงเดือน
ที่แยกตนหม่นหมางระหว่างเสี้ยว
เงาลดเลี้ยวแปรเปลี่ยนแล้วเวียนเฉือน
สิ่งกระจ่างร้างลงแต่คงเยือน
แม้นแปดเปื้อนเตือนไว้สุดให้จำ
อดีตกาลผ่านพ้นดุจฝนทั่ง
ขอบฟ้ายังคงสภาพสร้างภาพซ้ำ
หน้าส่วนตัว
1179
25
0
