สุรีย์ศรี รวีส่อง ผ่องอำไพ สว่างไสว ใสสด จรดหล้า ทินกร รอนๆแสง สุริยา หมู่นกกา พากันผิน บินกลับรัง สนธยา มาเยือน เพื่อนรัตติกาล รวิวาร ผ่านไป ไม่กลับหลัง รัชนีกร จรสู้ฟ้า มาอีกครั้ง เปรียบได้ดัง ดั่งมนุษย์ ไม่หลุดกรรม ต้องเวียนว่าย ตายเกิดไป ไม่จบสิ้น คนเดินดิน ไม่สิ้นภพ บรรจบซ้ำ เพราะกิเลส เหตุวิบาก จากผลกรรม จึงกระทำ ให้จำต้อง ล่องห้วงเวร สู่วัฏฏะ อบาย ไม่คลายทุกข์ บ่พบสุข ปลุกใจ ให้เกษม ต้องชดใช้ ไปตามกฎ หมดกรรมเวร คือหลักเกณฑ์ ไม่เอนเอียง เที่ยงแท้เอย
2766
5
0
หน้าส่วนตัว
