เพชรพรรณราย
โลกเหว่ว้าน้ำตาคลอท้อกับเหงา
สุดแสนเศร้าเฝ้ารำพันทุกวันหมอง
เปล่ากายเปลี่ยวเดียวดายหม่นใจคนครอง
ใจสี่ห้องฟ้องว่าหนาวแสนร้าวราน
หวั่นใจไหวในชะตานิจจาเอ๋ย
ไฉนเลยไม่เคยหนอขอรักผ่าน
จ่อมจมบ่อการรอหวังสั่งสมนาน
เหมือนดวงมานจะผลาญสิ้นความยินดี
ดังบทเพลงบรรเลงไปไร้คนร้อง
ดังน้ำหนองคลองมันแห้งแล้งถิ่นที่
ดังฟากฟ้าไร้จันทรายามราตรี
ดังอินทรีย์ที่สิ้นลมให้ตรมตรอม
ห้วงภวังค์จึงหยั่งรากมากด้วยเหงา
เศร้ารุมเร้าเข้าโถมใจให้จมจ่อม
รักที่หวังช่างประสบพบรักปลอม
ใจจึงย้อมล้อมด้วยแพ้แก่ชะตา
อนิจจาวาสนาผู้หารัก
ต้อยต่ำนักศักดิ์ศรีที่ไร้ค่า
จะพบรักปักใจไหมในสักครา
หรอต้องมาพาแต่เศร้าเหงา
1196
2
0
หน้าส่วนตัว
