ลมหายใจว่างเปล่าที่เข้าออก คอยบ่งบอกบางอย่างแม้ห่างเหิน ทอดถอนยาวคราวครั้งชอบพลั้งเพลิน จิตดำดิ่งนานเนิ่นเกินบรรยาย ภาพความหลังตามติดคอยชิดอยู่ ดิ้นรนสู้ลบล้างให้จางหาย แต่มิวายฉายซ้ำจำไม่คลาย มาขยายกลางเนตรเฉกเช่นเดิม คอยทับซ้อนซ่อนตนจนหวาดหวั่น มิอาจลืมภาพนั้นหมั่นมาเสริม ให้อ้างว้างว้าวุ่นเศร้าเหงาเติม หมดแรงเริ่มสิ่งใหม่ในทุกวัน จำหลอกหลอนตนเองในทุกครั้ง ให้เกิดหวังไว้บางเพื่อสร้างฝัน อาจไม่ช้าโชคดีใต้แสงจันทร์ คงถึงวันลืมได้กับเรื่องราว
1055
1
0
หน้าส่วนตัว
