เย็นยะเยียบเงียบงันวันฟ้าโศก ดุจทั้งโลกหม่นเทาอับเงาแสง ตะวันเอยเคยจ้าคงล้าแรง จึงเปลี่ยนแปลงปรับตัวสลัวลง นกเขาขันกุ๊กกรูเสียงกู่ขาน ก้องกังวานเรียกคู่ผู้พลัดหลง ไอหมอกคลุมพรางพร่าทั่วป่าดง หนึ่งอนงค์ซึมเซาเศร้าหัวใจ นับวันเคลื่อนเดือนผ่านเนิ่นนานนัก ชายคนรักหลบเร้นเป็นไฉน ชะเง้อหวังกังวลร้อนรนใจ ต่างอะไรกับนกเขาที่เฝ้ารอ ลมหนาวโชยหวีดหวิวบาดผิวเนื้อ แม้นสวมเสื้อห่มผ้าหนาแล้วหนอ อีกเท่าไหร่ใส่ไปคงไม่พอ เลิกหลอกล้อลวงเล่นโปรดเห็นใจ
1467
20
0
หน้าส่วนตัว
