พิมญดา
ยามเมื่อใจอ่อนแอแพ้ทุกอย่าง
เหมือนชีวิตอัปปางทางแสนเข็ญ
ฟ้ามัวหมองบดบังรั้งจันทร์เพ็ญ
น้ำจากตากระเซ็นเย็นกมล
ยามจะผ่อนอารมณ์ที่จมเศร้า
ไล่ความเหงาซอกทรวงห้วงใจหม่น
ทีละนิดละน้อยคอยอดทน
ยากเสียจน.เหน็บหนาวร้าวเหลือเกิน
ยามจะกินจะนอนก่อนนิทรา
ดั่งมีเมฆบังตาพาห่างเหิน
ไม่มีทางแห่งรักจักร่วมเดิน
จึงเผชิญ..อารมณ์ตรมเดียวดาย
ยามที่รักก็มักไม่คำนึง
ว่าวันหนึ่งรักล่มจมห่างหาย
ยามจะชังด่าวดื้นสิ้นวางวาย
เหมือนหายใจไร้รัก..หนักอาลัย
ยามนี้หรือยามไหนก็ไร้สิ้น
ก้มมองดินแหงนมองฟ้าหาหวั่นไหว
เอามีดเชือดเลือดไหลหยดรดหัวใจ
ความรู้สึกขาดหาย..ในสายลม
1259
32
0
หน้าส่วนตัว
