ฉันกอดหมอนพร่ำเพ้อละเมอหา วาดฝันไปว่าในไม่ช้าจะพบใครบางคน แต่ละวันมันเหมือนเหมือนทุกวันอันสับสน วุ่นวุ่นอลวนร้อนรนกับสังคมรอบตัว จึงปล่อยใจไปวันวันอย่างหงอยเหงา เดินโดดเดี่ยวเปลี่ยวเศร้าเงาสลัว แล้วดวงตาก็พาใจฝ่าความพร่ามัว ใจเต้นระรัวยืนลืมตัวเมื่อเธอเดินเข้ามา เธอเดินผ่านฝูงชนคนแล้วคนเล่า นี่หรือคนที่สวดมนต์เช้าค่ำให้เดินทางมาหา ความรักใกล้เริ่มต้นในไม่กี่วินาทีข้างหน้า ขอบคุณฟ้าที่ชักพามาให้เราได้เจอกัน
879
0
0
หน้าส่วนตัว
