|NdEpEndEnT
>
ชีวีนั้นลุล่วง
สู่ห้วงเหวที่ผ่านผัน
ชีวีแต่ละวัน
ล้วนเสกสรรค์ประดังมา
ค่ำคืนนั้นเดียวดาย
สิ่งที่หมายปลายฟากฟ้า
อยากเหยียบก้อนเมฆา
ห้วงเวหาเป็นเช่นไร
เศษฝันที่โบยบิน
แต่ละถิ่นเป็นไฉน
สายลมชวนพัดไป
ให้หลงใหลและอาวรณ์
กี่วันอันอ้างว้าง
แลสล้างเวิ้งนคร
กายาให้รุมร้อน
ในฤทัยให้คะนึง
โหยหาฅนใกล้ใจ
เหม่อมองไปใจร้าวรึง
โห่ร้องให้อลอึง
หนวกหูจังดังทำไม
กำลังละโลดแล่น
ณ ห้วงแผ่นฟ้าไกล
ภวังค์ที่ฝันใฝ่
ฉันตกไปในภวังค์
เวลาระทมทุกข์
เหมือนติดคุกไร้กำลัง
สิ้นแล้วที่เคยหวัง
ทลายลงด้วยน้ำมือ
เสแสร้งกันดีนัก
ไร้พวกพรรคจะลุกฮือ
สมใจกระไรฤๅ
ฅนเกลียดชังแล้วสะใจ
957
1
0
หน้าส่วนตัว
