มองร่างงามคุ้นเคยเกยขอนนิ่ง มิไหวติงอีกแล้วแก้วสมร คงไม่เห็นรอยยิ้มพริ้มเพราอร ไร้เสียงอ้อนเสนาะขานของหวานใจ สดับเพลงปราสาทไหวใจมัวหม่น ทุกข์เหลือล้นเกินมานจักทานไหว โลกนี้พลันอนธการว่าวารใด จอมหทัยล่วงลับดับวิญญาณ จารึกนาม..ความพิเราะเสนาะซึ้ง ปานประหนึ่งบทกวีที่แสนหวาน สร้อยสีจันท์...พรรณโสภาลดากานต์ ดิษฐานจารอยู่คู่ฟ้าเดียว....
1670
1
0
หน้าส่วนตัว
