ผู้หญิงช่างฝัน
เพียงบังเอิญพบกันไม่ทันหลบ
น้ำตากลบล้นนองมองไม่เห็น
เธอปั้นปึงเชิดหน้าอย่างชาเย็น
คล้ายดังเห็นหญิงบ้าหน้าไม่อาย
เธอทำเหมือนฉันเป็นใครที่ไร้ค่า
ใช้แววตาขยี้บดหมดความหมาย
กดเป็นเงาสิ้นเศษค่าราคาใด
บั่นทำลายจนเนื้อใจไม่เหลือดี
ไม่เคยหวัง..ใยดี...จะมีให้
จำเป็นหรือต้องทำร้ายให้ป่นปี้
เพียงแค่ความเย็นชาที่เธอมี
เพียงเท่านี้ก็แทบดิ้นสิ้นดวงแด
ไร้อาทรต่อกันนั้นพอแล้ว
เจ็บเหมือนแก้วบาดใจให้เป็นแผล
มิเคยร่ำคร่ำครวญให้ใครดูแล...
พร้อมเลียแผลอับอายด้วยใจตน
รับผิดชอบทางของใจที่ได้เลือก
ยอมกลิ้งเกลือกชะตากรรมเจ็บช้ำหม่น
แต่ที่เธอเหยียบย่ำกันมันเหลือทน
มิใช่คนก้มหัวน้อมยอมแพ้ใคร
196
8
0
หน้าส่วนตัว
