แก้ว กรุงเก่า
.....ใครหนอเปรียบ ความรัก ดังผักต้ม
แม้รสขม ยังกลับชม ว่าหวานเหลือ
พอนานหน่อย ถอยรส กว่าซดเกลือ
พอเริ่มเบื่อ ชิมน้ำตาล รสหวานคลาย
.....เหมือนสาวหนุ่ม กรุ่มกริ่ม ลิ้มรสรัก
ไม่นานนัก รสสวาท ก็ขาดหาย
จึงกลุ่มใจ พร้อมรับ ความอับอาย
ชายที่หมาย ไม่ได้เหมือน รักเลื่อนลอย
.....กินน้ำตา ต่างข้าว วัยสาวหมด
แสนรันทด อกร้าว ใจเหงาหงอย
ท้องก็โย้ ขึ้นมา ตั้งตาคอย
จนเดือนคล้อย ไม่เห็นหน้า เจ้าสามี
.....หลงระเริง คารมชาย จนได้เรื่อง
คิดขุ่นเคือง แค้นใจ จนได้ที่
หยิบอีโต้ รอรับผัว พ่อตัวดี
สิ้นคืนนี้ แม่จะเถือ ไม่เหลือตอฯ.....
1520
2
0
หน้าส่วนตัว
