สายลมพริ้วแผ่วผิวกายใกล้รุ่งสาง ยินน้ำค้างพร่างลงกับพงหญ้า ละอองจันทร์เริ่มละลายจากสายตา ใจโหยหาถึงคนไกลในเงาเดือน ราตรีก่อนอ้อนสุนทรมธุรส หวานเหลือล้ำย้ำพจน์มากกว่าเพื่อน ร้อยวจีมาลีใจมิให้เลือน มนต์แสงจันทร์ยังตามเตือนมิเคลื่อนคลาย พินิจลักษณ์อักษรสุนทรถ้อย วรรณศิลป์เรียงร้อยงามเหลือหลาย แต่ความจริงและความฝันพลันกลับกลาย ผ่านราตรีจึงเลือนหายคล้ายแสงจันทร์ รักหนอรัก..ช่างสลักตรึงใจนี้ แม้ทราบดีว่ารักลวงในห้วงฝัน ก็จะขอมั่นรักภักดิ์นิรันดร์ ใจของฉันขอซื่อตรง..จงรักเธอ
2498
24
0
หน้าส่วนตัว
