พิมญดา
จากน้ำตามาเป็นกลอนนอนสะอื้น
เขียนระบายความขมขื่นฟื้นไม่ไหว
ความปวดร้าวยากกลบลบจากใจ
เหนืออื่นใดภาพเธอยังฝังวิญญาณ
กลั่นอักษรออกมาน้ำตาริน
หวังยลยินบางใครใคร่มาอ่าน
อยู่ลานกลอนสุดท้อทรมาน
มีแต่งานอกหักรักร้าวรอน
หยดน้ำใสไหลลงบนกระดาษ
ใจเหมือนขาดจรดถ้อยร้อยอักษร
จับปากกาสั่นไหวใจอาวรณ์
นึกถึงตอนรักหวานนานนับปี
รีบกำหนดบทขึ้นบรรทัดแรก
เหมือนมีดแทรกกลางทรวงร่วงกับที่
ที่รักจ๋า..ยังรักเธอ..นะคนดี
กลอนบทนี้..บันทึกมาน้ำตาคน
จากน้ำตามาเป็นกลอนอักษรร้าว
จะกี่ร้อนกี่หนาวเฝ้าใจหม่น
โลกสร้างรักนักกวีนี้มืดมน
สีหมึกปนน้ำตา..มาเป็นกลอน
2625
41
0
หน้าส่วนตัว
