15 พฤษภาคม 2547 10:41 น.
ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์
เรียมเหลือทนแล้วนั่นเห็นจันทร์ฉาย
ในเงาแดดเพลางายหมายเริงฉันท์
เรียงวลีซ้อนลีลามากำนัล
เพื่อเติมวันเขลาท้อต่อเดือนดาว
หนาวลมร้อนอ่อนโยนยามราตรี
ดาริกลี้ดวงตะวันอันเหน็บหนาว
เกล็ดน้ำค้างพร่างแพรวจนแวววาว
ยลเยี่ยงดาวพรูกล่นบนเวิ้งดิน
เก็บเยื่อใจใส่ขันหมายปันแบ่ง
ใครหมดแรงเพราะถูกโกงอย่างตงฉิน
เฮ้อ.......
ผมทำไม่ได้หรอกครับ
ผมตั้งใจจะหลอกคุณ
15 พฤษภาคม 2547 06:13 น.
ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์
ฟ้าสว่างทางตะวันออก
ตะวันถอกออกจากหลืบ
ความฝันเหลือหลายคืบ
ทบความจริงเป็นเงาจาง
ประชาชนเริ่มลืมตา
บางคนล้าอ้าปากค้าง
หาวเดือนหาวดาวบ้าง
ราวอิ่มท้องมาทั้งคืน
เมื่อวานโซแสนโซ
แต่ก็โก้แบบฝืนฝืน
มีกินแบบยั่งยืน
คือภาพฝันอันเหงาเหงา
ภาพในโฆษณา
เหมือนกับว่าประเทศเรา
รวยล้นคนหายเศร้า
ความจริงเรากินข้าวกับเกลือ
น้ำปลาขวดละ 3.50 บาท คืนขวด
ซ๊อสพริกปนมันสำปะหลังขวดละ 12 .00 บาท
ปลาทูเค็มไส้เปื่อยตัวละ 2.00 บาท
ปลาหมึกกล้วยขนาดเท่าหัวแม่มือตัวละ 1.00 บาท
น้ำมันพืชขวดเล็ก ขวดละ 15.00 บาท
กาแฟกระป๋อง กระป๋องละ 10.00 บาท
ไวน์กระเจี๊ยบซ่า ขวดละ 30 .00 บาท
มือถือ เครื่องละ 3,700 .00 บาท
ค่าบัตรเติมเงิน 300.00 บาท
รายได้ล่ะ
ขายข้าวเอาอีหนู
ข้าว ก.ก.ละทำไม ( อ้าวไหงถามอย่างนั้น)
เพราะมันถูกเสียจนไม่อยากถามว่าราคาเท่าไหร่
นี่แหละประเทศทัย
ใหญ่ขึ้นมาบักเขือขื่น
......................................................
14 พฤษภาคม 2547 21:56 น.
ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์
ขอเวลาให้ตนเองบ้าง
หนทางที่ผ่านไปให้แต่เขา
จริงอยู่บางเทื่อก็เพื่อเรา
แต่ครั้นนานเข้า-เราคือใคร
หันหน้าหาวัดซักวัน
หรืออาจนานกว่านั้นก็ได้
ฟังธรรมสงบรำงับจับใจ
ปฏิบัติธรรมทำให้ใจดี
ที่วัดมีลานปูฟาง
ร่มไม้ก็ใหญ่กว้างเต็มที่
ปักกลดกลางป่าช้า-อาเข้าที
สหธรรมิกก็มีพอประมาณ
ขบฉันวันละมือคือวัตร
อยู่สงัดเพื่อกระทำกัมมัฏฐาน
นั่งยืนเดินนอนตามกาล
มีสติเชี่ยวชาญได้การเชียว
สัมผัสรสธรรมฉ่ำใจ
สมาธิ-เชื่อไหมเพิ่มแรงเรี่ยว
ให้ลุยงานสานชีวีดีทีเดียว
บ่ถดถอยบนทางเปลี่ยวเดียวดาย
สิ่งเหล่านี้สัมผัสรู้เฉพาะตน
บางคนสงบเย็นง้ายง่าย
ได้เห็นแล้วก็ชื่นชมเพื่อนหญิงชาย
เข้าวัดแล้วสบาย
อยากให้ลอง .
------------------------------------
กลับจากวัดผมคงวัตรบางอย่างไว้
วัตรที่ใจบ่สับสนบ่หม่นหมอง
ทำงานใดใส่ใจกรำตามทำนอง
บ่ร่ำร้องว่าหน่าย-เมื่อย-แกมเฉื่อยชา
ทำงานมันสุขล้นเห็นผลงาน
งานที่ชอบนั้นหอมหวานเป็นนักหนา
ถึงไม่ชอบก็กอปรการชาญวิชชา
สบายดีธรรมดาไม่ล้าเลย
งานเสร็จได้พักผ่อนหย่อนกายใจ
ยิ่งสงบขึ้นไปใหญ่นี่ใจเอ๋ย
ธรรมคืองานงานคือธรรมฉ่ำจริงเอย
ใครที่เคยศึกษาธรรม
คงฉ่ำเย็น
ใช่ไหมครับ
14 พฤษภาคม 2547 07:02 น.
ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์
ตาเว็นยามเช้าแดงใหญ่
ค่อยพ้นขอบโลกขึ้นมาเห็นไหม
กลมโต โอโฮ้ ส่งแรงต่อใจ
เห็นแล้วคิดไกล
เหมือนให้เรี่ยวแรงแข็งขัน
ตาเว็นยามเที่ยงเปรี้ยงร้อน
แดดกล้าพยับแดดซ้อน
จะเดินนั่งนอนหุนหัน
ตาเว็นเย็นโตคืนดิน
ก่อรูปอารมณ์ถวิล
ถึงวันเวลาผ่านผัน
ตาเอ๋ยตาเว็น
เจ้าก็เดินทางอย่างนั้น
แต่ทำไมเล่าตาฉัน
จึงบอกตาใจครุ่นครวญ
13 พฤษภาคม 2547 16:29 น.
ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์
ผมไม่ได้คาดหวังว่าคุณหรือใครๆจะแจกทาน
ผมไม่ใช่ขอทาน
ผมเป็นประชาชน
มีสิทธิ หน้าที่ มีความรับผิดชอบ
ต่อแผ่นดินถิ่นเกิด
ต่อสังคม
ต่อเพื่อนร่วมชะตากรรม
และต่อผู้เกิดทีหลัง
ในประเทศ ที่เป็นประชาธิปไตยเช่นไทยนี้
อย่าสร้างประชาชนที่โง่เขลาได้ไหม
จัดการศึกษาของประเทศอย่างจริงใจได้ไหม
ตอนนี้คนรับผิดชอบในกองมูลการศึกษาง่อยเปลี้ยสุดขีด
ไม่ต้องพูดถึงผลผลิตของกองมูลนั้น
ว่าจะพิการพิกลขนาดไหน
ผมขอได้ไหม
สนใจการศึกษาของประเทศ
อย่างจริงๆจังๆเสียที
ที่ผ่านมาท่านทั้งหลายผู้อยู่ในกองการนั้น ดูถูกประชาชนว่าโง่เขลาเหลือ
หรือว่า
จริงๆ แล้วท่านต้องการเพียงประชาชน พลเมืองโง่ๆ
เพื่อท่านจะได้ไม่ต้องลำบากในการคิดอย่างฉลาดๆ
หน้าส่วนตัว
1472
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์
