12 เมษายน 2556 22:10 น.
คีตากะ
อาจเป็นนิยายเรื่องเศร้าเล่าขับขาน
แต่บุราณนานมาน่าใจหาย
กามนิตหนุ่มหนึ่งซึ่งยอดชาย
มีใจหมายกานดาวาสิฏฐี
เหตุบุญกรรมทำมาพาเศร้าหมอง
มิอาจครองคู่ฟ้าพาโศกศรี
แม้คู่สองสุดรักแสนภักดี
อันต้องมีพลัดพรากจากกันไกล
กามเทพเล่นกลแยกคนรัก
ต้องจมปลักความเฉาเศร้าไฉน
ผ่านคืนวันขื่นขมตรอมตรมใจ
ต่างคนต่างมีใครไป่ผูกพัน
ด้วยความรักปักจิตครุ่นคิดถึง
กามนิตจึ่งทิ้งเรือนเคลื่อนเขตขัณฑ์
แสวงบุญร่อนเร่เตร่อรัญ
พบภควันต์บ่รู้คู่สนทนา
พุทธองค์ทรงหยั่งแจ้งแห่งวิสัย
ความหลงในดวงจิตกามนิตหนา
ชายผู้นี้มิอาจโปรดโฉดปัญญา
ด้วยโมหาหยั่งลึกเกินฝึกแล
มาตรแม้นกามนิตใฝ่จิตหา
พระพุทธาลือนามตามกระแส
หวังพานพบพุทธองค์คงเหลือบแล
กลับเชือนแชพระหนึ่งซึ่งพบพาน
เหตุเพราะรักมากล้นจนลุ่มหลง
เพียงนางนงหนึ่งนาน่าสงสาร
คราพบพระจึ่งพร่าปัญญาญาณ
ทั้งที่ท่านคือพระพุทธองค์
วาสนาอาภัพแสนอับโชค
เรื่องราวโศกแห่งรักมักใหลหลง
เฉกเช่นฝุ่นเข้าตาพางวยงง
แม้แต่องค์ภควันต์ยังหันเมิน...
พุทธพจน์จากเรื่อง : การพลัดพรากจากสิ่งที่รักเป็นทุกข์
การพบเจอกับสิ่งที่ไม่รักเป็นทุกข์
12 เมษายน 2556 22:12 น.
คีตากะ
บนเส้นด้ายแห่งชีวิตน้อยนิดนั้น
ดวงตะวันส่องแสงสำแดงฉาย
มิเลือกคนชนชั้นอันหญิงชาย
ทั้งดีชั่วหลากหลายพร่างพรายมา
เอื้อประโยชน์น้อยใหญ่ในสรรพสิ่ง
ล้วนละทิ้งตัวตนบนเวหา
จึ่งเท่าเทียมเปี่ยมรักแห่งมรรคา
ดาวดาษดามากมายพรายเปรมปรีดิ์
ยามอาทิตย์อัสดงทิวงคต
วันวารหมดสิ้นไปในวิถี
ทิวาพรากจากลาฟ้าราตรี
ยังคงมีหมู่ดาวพราวกมล
เดือนและดาวอาจด้อยน้อยแสงสี
แต่ราตรีมืดหมองครองเวหน
ย่อมขับเน้นสีแสงแห่งสากล
ให้แลยลระยับงามจับตา
เปรียบสังคมป่วยหนักรักห่างหาย
ความมืดพรายครอบงำดำหนักหนา
เพียงหนึ่งมิ่งมิตรแท้แผ่รักมา
อาจดีกว่าหมื่นล้านชนจนน้ำใจ...
12 เมษายน 2556 22:14 น.
คีตากะ
เหมือนนภาคราใสไร้เมฆหม่น
แล้วบัดดลสายฟ้าปรากฏสาย
ทิ้งรอยทาบแลเด่นเป็นประกาย
ยังใจหายด้วยแสงแห่งวิชชุดา
ราวห้วงธารกว้างใหญ่ใสสะอาด
พลันดาดาษเกลียวคลื่นกระเพื่อมถา
สร้างรอยเลือนเหมือนภาพฉาบฝุ่นทา
ล่อลวงตาเบือนบิดแผกผิดไป
ดั่งพสุธากว้างขวางวางสงบ
แต่ประสบพิรุณโถมโหมหลั่งไหล
ก่อสุ้มเสียงสนั่นแทบบรรลัย
ธารน้อยใหญ่รวยรินสุดสิ้นตา
เปรียบป่าใหญ่ชอุ่มแสนชุ่มชื่น
ต้องแตกตื่นด้วยเพลิงเริงโถมถา
สัตว์น้อยใหญ่วุ่นวายมากมายตา
เศร้าวิญญาณ์ยิ่งนักเกินหักใจ
เฉกความรักพิสุทธิ์ดุจน้ำทิพย์
เพียงชั่วพริบตานั้นพลันเฉไฉ
ด้วยตัณหาพาเพี้ยนแปรเปลี่ยนไป
รักสุกใสกลายทุกข์ท้นทวี....
12 เมษายน 2556 22:14 น.
คีตากะ
เธอผู้เป็นดั่งศิลปิน...
ผู้ยลยินถ้อยธรรมลำนำขาน
ฟังเสียงฟ้าและดินด้วยวิญญาณ
ร่วมผสานกายและจิตประสิทธิ์พร
เธอผู้รักในศิลปะ...
อันอิสระเสรีชี้คำสอน
เดินตามรอยอริยะอลงกรณ์
มีอาทรสรรพสิ่งมิ่งไมตรี
เธอผู้ชื่นชมดุริยศิลป์...
เรียงร้อยจินตนาการผ่านวิถี
ด้วยดวงมานเปี่ยมล้นเสียงดนตรี
จากสรวงศรีสู่จิตพิศดาร
เธอผู้นิยมศิลปศาสตร์...
ผจงวาดความงามล้ำสืบสาน
ร้อยอักษรด้วยศิลป์จินตนาการ
ร่วมจดจารถ้อยธรรมล้ำโลกา
เธอผู้เปี่ยมด้วยความรัก...
พลีใจภักดิ์ซื่อตรงมั่นคงหนา
เธอย่อมเป็นที่รักปักวิญญาณ์
เปรียบแก้วตาดวงใจไปชั่วกัลป์
12 เมษายน 2556 22:15 น.
คีตากะ
ยินสุรเสียงร่ำไห้อาลัยรัก
ซบซ่อนพักตร์สะอื้นฝืนกันแสง
ด้วยเมตตาส่ำสัตว์ทัศน์สำแดง
ชลเนตรแห่งพุทธาข้าหวั่นทรวง
ฤาแหล่งหล้าถึงกาลอวสานสูญ
เหล่าประยูรพรากจากยากใหญ่หลวง
เข้าสู่ยุคศรีอารย์กาลผ่านล่วง
ให้แดดวงวิตกตระหนกครัน
ยิ่งแลเห็นปักษินสิ้นตักษัย
ล่วงตกในปฐวีชีพอาสัญ
หล่นจากยอดไพรพฤกษ์นึกจาบัลย์
ราวจำนรรจ์บอกลางอ้างทำนาย
สวรรค์ฤารองรับกับวิโยค
ทั่วตรีโลกฤาแจ้งแห่งความหมาย
ต่ำต้อยฤาสูงส่งคงมลาย
ไพร่ฤานายเฉกเช่นเสมอกัน
ฝากสิ่งใดให้โลกเพียงโศกสุข
จะปลอบปลุกเยี่ยงไรในความฝัน
คราละครจบลงคงจากกัน
เวทีนั้นปิดฉากการแสดง....
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟคีตากะ
หน้าส่วนตัว
5841
