12 เมษายน 2556 21:56 น.
คีตากะ
เริ่มก็ดี...เคลื่อนไหวไม่หยุดนิ่ง
สรรพสิ่งแบ่งอณูสู่หลากหลาย
จากหนึ่งเดียวสร้างสรรค์พรรณราย
กำเนิดกายว่ายเวียนเรียนรู้ตน...
วุ่นก็ดี...เหนื่อยนักจักหยุดพัก
เพื่อตระหนักความสงบพบเหตุผล
วุ่นและว่างหว่างจิตเพ่งพิศตน
บนถนนชีวิตพิศดาร
ทุกข์ก็ดี...เคี่ยวกรำย้ำเตือนจิต
พลั้งพลาดผิดสิ่งใดได้ไขขาน
ทุกข์และสุขปลุกตนบนรอยกาล
เผยวิญญาณไร้เขตแฝงเลศนัย
เหงาก็ดี...โดดเดี่ยวเศษเสี้ยวหนึ่ง
รอยต่อซึ่งขาดลงคงหวั่นไหว
แยกตนห่างร้างลามาแสนไกล
หมายเชื่อมใหม่ผู้สร้างระหว่างทาง
ท้อก็ดี...ความหวังเหมือนพังพ่าย
เน้นความหมายภารกิจคิดสะสาง
ไม่สอดคล้องธรรมชาติขาดทิศทาง
ล้มเหลวต่างสำเร็จจริงเท็จครวญ
จบก็ดี...พักผ่อนนอนหลับบ้าง
ทบทวนทางที่แท้แลกลับหวน
ถึงจุดหมายปลายทางต่างที่ควร
ทุกสิ่งล้วนเกิด-ดับ จับต้นตอ....
12 เมษายน 2556 21:56 น.
คีตากะ
น่าเสียดาย...เรามีพุทธสุดยอดศาสน์
ประจำชาตินานนมบ่มรักษา
แต่เหตุใด...ไสยศาสตร์ขาดปัญญา
จึงบังตาประชาชาวราวธุลี
น่าเสียดาย...เรามีพระมหากษัตริย์
จริยวัตรงดงามอร่ามศรี
แต่เหตุใด...คนโกงเมืองเฟื่องธานี
จึงมากมีเหลือแสนทั่วแดนดิน
น่าเสียดาย...เรามีวัดดัดนิสัย
ทุกแห่งในตำบลจนทั่วถิ่น
แต่เหตุใด...คนไร้ธรรมนำชีวิน
เกลื่อนธานินทร์กร่อนชาติขาดสังวรณ์
น่าเสียดาย...เรามีประชาธิปไตย
จารึกไว้ลายลักษณ์เป็นอักษร
แต่เหตุใด...ปฏิวัติรัฐตัดตอน
อำนาจทอนเสรีกี่ครั้งมา
น่าเสียดาย...เรามีหลายมหาลัย
ที่ยิ่งใหญ่มากแห่งในแหล่งหล้า
แต่เหตุใด...ชอบดูดวงบวงสรวงเทวา
ปราศปัญญางมงายมากมายชน
น่าเสียดาย...เรามีป่าสีเขียว
แหล่งท่องเที่ยวธรรมชาติดาษดื่นหน
แต่เหตุใด...ผลาญทำลายหมายผจญ
ขาดแคลนชนรักษาเอื้ออารี
น่าเสียดาย...เรามีหลายศิลปะ
วัฒนธรรมของตนยลฉวี
แต่เหตุใด...เก่งลอกเลียนเพี้ยนวิธี
ชอบก๊อปปี้ต่างชาติอนาถชน
น่าเสียดาย...เรามีบทตัวกฎหมาย
ตรามากมายเอาไว้ไม่สับสน
แต่เหตุใด...ชอบกฎหมู่เชิดชูตน
สิ้นเหตุผลป่าเถื่อนจนเกลื่อนเมือง
น่าเสียดาย...เรามีล้วนสื่อมวลชน
สื่อสารคนไร้พรมแดนแน่นราวเรื่อง
แต่เหตุใด...มุ่งขายของจนนองเนือง
เวลาเปลืองโฆษณาระอาใจ
น่าเสียดาย...เรามีคลังหนังสือมาก
ความรู้หลากมากแหล่งกว่าแห่งไหน
แต่เหตุที่...ปีอ่านแปดบรรทัดไซร้
คือคนไทยทั้งชาติขาดการอ่าน
น่าเสียดาย...เรามีเกร่ออินเทอร์เน็ต
ได้สำเร็จก่อนโลกสามยามสื่อสาร
แต่เหตุใด...ใช้ส่งภาพอนาจาร
ทุกเขตย่านมัวหมองครองราคี
น่าเสียดาย...เรามีทีวีใช้
หลายช่องให้สำราญพานสุขี
แต่เหตุใด..ไทยชนยลทีวี
จับจ้องที่ละครเน่าเคล้าน้ำตา
น่าเสียดาย...เรานี้มีพ่อแม่
ผู้เฒ่าแก่อยู่บ้านท่านคอยหา
แต่เหตุใด...ปล่อยท่านเนิ่นนานมา
เหงาเหว่ว้าลำพังนั่งเดียวดาย
น่าเสียดาย...เรานี้อาจดีได้
กลับตัวใหม่อีกครั้งยังไม่สาย
แต่เหตุใด...ใฝ่ตัวมัวเมามาย
ชอบเลวร้ายตลอดกาลผลาญชีวา
น่าเสียดาย...เรานี้มีอิสระ
หยุดเลิกละความอยากจากใจหนา
แต่เหตุใด...ใจปองสนองอยากมา
ตามตัณหาเรื่อยไปไล่คว้าเงา
น่าเสียดาย...เราอาจพบสบนิพพาน
จิตเบิกบานชาตินี้ไม่มีเฉา
แต่เหตุใด...ทำแต่บุญหนุนทานเอา
ลืมรากเหง้าแก่นแท้แพ้มายา
12 เมษายน 2556 21:57 น.
คีตากะ
เสพเนื้อหนังมังสาว่าโกรธง่าย
บ่อนทำลายทุกสิ่งเยี่ยงสิงห์สา
ซ่อนเล็บเขี้ยวเกรี้ยวนักพยัคฆา
ชาตินักฆ่าอำมหิตปลิดชีพปลง
เสพเพียงหญ้าว่าเขลาทั้งเง่าโง่
ทึบดั่งโคดื้อด้านพาลใหลหลง
ดีแต่แรงแข่งขันประชันองค์
ปัญญาคงตื้นน้อยร่อยหรอไป
เสพพืชผักว่าสมองแคล่วคล่องนัก
ปัญญาจักเจิดจ้ากว่าใครไหน
ทุกปัญหาแก้พ้นมิจนใจ
เพียงแต่ไร้พลังหลังการงาน
เสพอากาศปราชญ์ว่ายากหาพบ
ย่อมสยบโรคภัยในสงสาร
ง่ายบรรลุความสงบพบนิพพาน
จิตวิญญาณอมตะละเกิด-ตาย
12 เมษายน 2556 21:58 น.
คีตากะ
พรานนั่งภูดูเสือสองตัวสู้
เสียงก้องกู่คำรามต่างหยามหยัน
เผยเขี้ยวเล็บเหน็บแทงแข่งดุดัน
หมายห้ำหั่นอีกฝ่ายตกตายลง
พรานกระหยิ่มยิ้มย่องจ้องเขม็ง
ตาแลเล็งหนังเนื้อเสือใหลหลง
ลาภก้อนใหญ่ไม่ไกลในไพรพง
จะปลิดปลงทั้งคู่ค่อยดูความ
เสือตัวใหญ่เสียท่าถลาล้ม
ตัวเล็กข่มขึ้นขี่บี้เสี้ยนหนาม
หมายขย้ำซ้ำศัตรูตัวคู่ความ
ให้สิ้นนามนอนแผ่แพ้บัดดล
มันประมาทเลินเล่อเลยเผลอไผล
ลืมใส่ใจข้างหลังฟังฉงน
เสียงปืนดังปังหนึ่งจึงดิ้นรน
ถูกร่างจนแดดิ้นนอนสิ้นใจ
ความขัดแย้งของบ้านเมืองเรื่องสาธก
ชาติต่ำตกเพราะคนทนเหลวใหล
มองปลายเท้าเท่านั้นพาบรรลัย
มหาภัยเบื้องหลังนั่งรอคอย
โลกจะร้อนนาจะแล้งปัดแข้งขา
ไม่คิดหาทางแก้เอาแต่ฝอย
ภัยพิบัติรายวันหวั่นซ้ำรอย
แหงนหน้าคอยสูญพันธุ์บั้นปลายคน
12 เมษายน 2556 21:59 น.
คีตากะ
เธอปัจเจกพุทธะละตัณหา
ดับทุกขาอาสวะละวางสิ้น
ปกิจจาสาเหตุเภทไพริน
อวิชชาพาชีวินสิ้นมรณา
เขาพุทธโพธิสัตว์ขจัดทุกข์
ร่วมทุกข์สุขสรรพสัตว์ยื่นหัตถา
เวียนว่ายวนจนสำเร็จเป็นพุทธา
สืบศาสนาต่อเนื่องรุ่งเรืองนาน
เธอมุ่งสู่นิพพานเบิกบานจิต
กายอุทิศเที่ยงธรรมล้ำสืบสาน
ดั่งอุบลพ้นมลทินกลิ่นตระการ
อริยสัจเป็นสะพานก้าวผ่านเลย
เขามุ่งสู่ความทุกข์ลุกเผาไหม้
เพื่อเปล่งไฟนำทางจิตวางเฉย
ลืมตัวตนขนสัตว์ผ่านพ้นเลย
ดั่งบัวเผยกลีบดอกออกกลางตม
เธอบรรลุอภิญญาบารมี
สำเร็จที่อรหันต์อันสุขสม
สิ้นภพชาติอาสวะละอารมณ์
พ้นโคลนตมแห่งสงสารสราญใจ
เขาบรรลุทศพลญาณหาญกล้า
เป็นพุทธาโปรดสัตว์ตัดหลงใหล
นิรมาณกายมายมากอัประไมย
นำทางให้สัตว์ทั้งหลายหมายนิพพาน
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟคีตากะ
หน้าส่วนตัว
1056
