14 มิถุนายน 2550 10:42 น.
พิมญดา
ใจแทบขาดคนดีไปมีใหม่
คอยผลักใสคนเก่าเรานี่หนอ
บอกเราไปกันไม่ได้ก็ขอพอ
น้ำตาคลอครวญคร่ำช้ำใจจริง
เมื่อโดนไล่ก็จะไปนอกใจพี่
ให้คนดีสบายใจไม่ห่วงหา
เมื่อรักเราได้แค่นี้ขออำลา
คนใหม่มาจะได้ไม่ระแวง
น้องทำผิดอะไรใจอยากถาม
ถึงต้องหยามไล่น้องออกจากพี่
แค่คนนั้นเด็กกว่าหรือคนดี
หรือคนนี้เก่าไปไล่พ้นทาง
คำสัญญาเอื้อยเอ่ยพี่เคยบอก
คือคำตอบสุดท้ายว่ารักมั่น
ตอนนี้พี่คืนน้องตัดสัมพัน
ทางรักนั้นแยกสองน้องควรไป
น้ำตาซึมเกาะรั้วหัวใจพี่
น้องคนนี้ไม่มีที่ให้ยืนฝัน
ได้แต่มองอ้างว้างไปสุดทาง
เมื่อรักจางพี่จรน้องตรอมใจ
เมื่อใจพี่ไม่มีน้องให้อาศัย
จะขอเก็บ..ใจคืนมารักษาไว้
ให้เขาเข้ามา..แทนที่เต็มหัวใจ
ขอลาไกลไม่คิดหวงทวงสัญญา......
13 มิถุนายน 2550 23:06 น.
พิมญดา
ไม่ได้เจตนา.......จะมาให้พี่รัก
ก็เพียงแค่เหงาหนักจึงปรึกษา
เรื่องราวของน้อง..ที่หนักอุรา
พี่ไม่ว่าไม่บ่นทนรับฟัง
ด้วยไมตรี..ของพี่ที่หยิบยื่น
ใจก็ชื่นขึ้นมา..น่าสงสัย
เคยอกตรมทนทุกข์เกิดที่ใจ
แล้วทำไมหายได้ใจไม่จำ
เผลอใจรักพี่เพราะใกล้ชิด
แต่มาผิดตรงพี่มีคู่หมาย
ช้ำครั้งนี้ยิ่งปวดร้าวเศร้าทรวงใน
พี่รู้ไหมยากหักลาน้ำตาคลอ
น้องฝากคำขอโทษมายังพี่
ตัวน้องนี้ไม่คิดฝันเป็นมือสอง
ถึงรักพี่มากมายน้องไม่ยอม
ถ้าจะเป็นมือสองครองน้ำตา
กลับไปนะพี่คนดีมีคนคอย
น้องบุญน้อยขอไปไกลจากพี่
ฝากขอโทษภรรยาที่แสนดี
มาวันนี้แค่มาลา..อย่าน้อยใจ
12 มิถุนายน 2550 14:38 น.
พิมญดา
ฉันคนนี้ส่วนเกินของเธอใช่ไหม
คนที่รักทุ่มเทให้เธอหมดทั้งใจ
คนที่ห่วงหาห่วงใยเธอตลอดมา
คนที่คอยเช็ดน้ำตายามเธออ่อนแอ
เขาคนนั้นผูกพันเธอมากใช่ไหม
ฉันคนนี้ยังต้องทำดีอีกสักเท่าใด
ฝืนเท่าไหร่ก็ไม่ไปอย่างใจต้องการ
รู้ไหมมันเจ็บดวงมานเกินทานทน
หยุดก่อนดีไหมถ้าใจห่างเหิน
ฉันพร้อมเผชิญกับความผิดหวัง
หากปล่อยให้เรื่องคาราคาซัง
คนที่ทรมานมีกันสามคน
ปล่อยฉันเดินไปตามทางที่ฉันมา
ไปตามทางกาลเวลาของผู้แพ้
เธออย่าใส่ใจคนที่เธอไม่แคร์
ขออยู่อย่างผู้แพ้ดูแล.....ตัวเอง
11 มิถุนายน 2550 16:53 น.
พิมญดา
ฝนตั้งเค้ามาแต่ไกลยิ่งใจท้อ
น้ำตาคลอโหยหาน้ำตาไหล
สายไปแล้วลูกน้อยเพิ่งจากไป
แม่ไม่ได้ตั้งใจใคร่อยากทำ
นอนพำนักรักษาตัวด้วยใจช้ำ
โธ่เวรกรรมของเราเศร้าจริงหนอ
สูญเสียเขาสูญเสียลูกยังไม่พอ
เคราะห์กรรมหนอกระหน่ำซ้ำกรรมของเรา
ฝนตกแล้วยิ่งหมองหม่นทนไม่ไหว
ในหัวใจแทบแยกแตกสลาย
สายฝนซัดตกกระหน่ำแทบขาดใจ
น้ำตาไหลกลั้นใจตายดีไหมเรา
พอเขาจากพรากไปใจติดเหล้า
ดื่มแล้วเมาเช้าค่ำได้หลับใหล
ไม่คิดมากฟุ้งซ่านคงหายไป
ฟื้นวันใหม่ดื่มใหม่ใจคงชา
แล้วเหตุการณ์ความเศร้าก้าวมาอีก
ยากจะหลีกหนีพ้นจนใจหญิง
ดื่มเหล้าหนักเพื่อลืมเขาเมาจริงๆ
หกล้มกลิ้งไม่เป็นท่าคราเจ็บตัว
ประคองตัวค่อยรู้สึกลุกไม่ไหว
ปวดใจกายหน่วงที่ท้องร้องครวญคร่ำ
สะดุดใจเลือดหว่างขาไหลสีแดงคล้ำ
ร้องร่ำให้ใจแทบขาดอนาถจริง
เกิดเป็นหญิงนี่เรื่องจริงอุทาหรณ์
หากบังอรใจง่ายกายแปดเปื้อน
มีชีวิตที่ชอกช้ำยากลบเลือน
มันฝังเตือนในจิตชั่วชีวิตมิวายลืม
10 มิถุนายน 2550 23:29 น.
พิมญดา
ใครคาบข่าวบอกเธอว่าฉันเหงา
ใครบอกเธอว่าฉันเศร้าและโหยหา
เกิดข่าวลือระหว่างเราดังขึ้นมา
จบกันแล้วเธอจ๋าอย่าอาลัย
เธอจากไปเพราะรักและห่วงเขา
เขาก็ตามเหมือนเงาไม่ไปไหน
เคยหยอกล้อห่วงหาจางหายไป
ปลอบประโลมคนใหม่ใยทำเมิน
ช่วงเวลานาทีเคยมีกัน
เหลือเพียงฝันผันผ่านนานห่างเหิน
โอ้อกเอย..รักครั้งนี้เจ็บเหลือเกิน
อย่ารีเทินร์เพื่อกลับมาพล่าฤทัย
จงกลับไปดูแลเขาเฝ้าใกล้ชิด
อย่าได้คิดนอกใจให้หวั่นไหว
ฉันคนนี้เจ็บมากแล้วขอแจวไกล
สิ่งที่ได้ไม่คุ้มเจ็บเก็บใจลา
ก็ขอบคุณที่ยังถามสงสารอยู่
ฉันก็รู้เธอผูกพันฉันหนักหนา
เมื่อมันเปลี่ยนไปแล้วขออำลา
จบน้ำตารักสามเส้าโปรดเข้าใจ ...
Calendar
Lovers
12 คน เลิฟพิมญดา
หน้าส่วนตัว
1969
