10 พฤษภาคม 2550 10:54 น.
พิมญดา
ค่ำคืนนี้โดดเดี่ยวเปลี่ยวใจนัก
สุดที่รักหลบหน้าน้ำตาไหล
นั่งมองฟ้าดวงดารายังเป็นใจ
ทอแสงรำไรเศร้าหมองนั่งมองเรา
จันทร์จ๋า คงไม่รู้ว่า ข้าเจ็บนัก
คนที่รักแปรผันฝันสลาย
เคยนั่งมองร้องขอพรตอนปีกลาย
ตอนนี้ใยลืมวาจาสัญญาใจ
จันทร์จ๋าจำได้ไหมใครคนนั้น
คนที่ฝากคำรำพันว่าคิดถึง
ถึงอยู่ไกลฝากใจสุดคนึง
แม้ห่างถึงครึ่งฟ้ายังห่วงใย
หากวันไหนเขาเผลอเหม่อมองฟ้า
จันทร์ช่วยเอ่ยวาจาข้าได้ไหม
บอกเขานะว่าข้ายังรักหมดหัวใจ
ถึงห่างไกลแต่หัวใจยังคงเดิม
9 พฤษภาคม 2550 14:39 น.
พิมญดา
เอาอารมณ์.เหงาเศร้า.มาบ้านกลอน
น้องบังอรอกหักรักแปรผัน
เขียนความเศร้าเคล้าความเจ็บอยู่ทุกวัน
ขอเขียนมันจนกว่าใจจะหายตรม
ขอฝากใจที่ชอกช้ำระกำรัก
มาหยุดพักรักษาใจให้คลายขม
เปิดเน็ทมาเข้าเว๊บดับอารมณ์
ทุกข์สะสมร่ายมาภาษากลอน
แม้ภาษาไม่สัมผัสจัดว่าแย่
น้องจะแก้ถ้าทุกข์คลายหายโศกสัน
แต่วันนี้เขียนด้วยใจที่รำพัน
น้องเขียนมันจากอารมณ์คนอ่อนแอ
คนมีกรรมช้ำเหลือแสนทั้งแค้นรัก
ขอพำนักพักพิงใจคลายเศร้าหมอง
แม้วันนี้เข้าบ้านมาน้ำตานอง
มีเพื่อนผองพี่บ้านกลอนคอยปลอบใจ
9 พฤษภาคม 2550 12:52 น.
พิมญดา
น้องเมรีขี้เหล้าเพราะเมารัก
มันอกหักน้ำตาตกอกกลัดหนอง
เชื่อน้ำคำผู้ชายมิไตร่ตรอง
สุดท้ายต้องกอดไหใครเหลียวแล
เปรียบเหมือนเราเมรีสองพันเจ็ด
ยังไม่เข็ดรักร้าวคราวแรกสอน
พอประสบรักนั้นมาขาดตอน
น้องบังอรดื่มแต่เหล้าเมาเช้าเย็น
พระรถเสนคนดีสองพันเจ็ด
รีบเสด็จหนีเมรีไปอยู่ไหน
เมรีน้องดื่มหนักเพราะตรอมใจ
น้ำตาไหลกอดขวดเหล้าเมาทุกวัน
เอ็มเอสเอ็นไม่ออนก่อนจะจาก
มือถือขาดสัญญาณไม่ขานไข
ผิดมากหรือที่รักพระรถจนล้นใจ
มีสิ่งใดเมรีผิดคิดไตร่ตรอง
9 พฤษภาคม 2550 12:06 น.
พิมญดา
เธออยู่ไหนรู้หรือไม่ใจสะอื้น
สุดจะฝืนลืมเธอลงพะวงหา
ยังจำมั่นทุกเรื่องราวที่ผ่านมา
ดวงจันทรายังคงอยู่คู่ความจำ
เคยสัญญาจะเคียงข้างไม่จางหาย
จะคอยเติมกำลังใจให้เสมอ
รักคนดีเท่านั้นรอวันเจอ
น้ำตาเอ่อทุกคืนฝืนใจนอน
เธอคงนอนฝันดีไม่มีร้าย
แต่ฉันนอนใจหายไปกับฝัน
น้ำตาซึมเปียกหมอนทุกคืนวัน
รอถึงวันรุ่งสางจะจางไป
ก่อนจะถึงวันรุ่งของพรุ่งนี้
จำต้องร้องนานเท่าใดในใจฉัน
ร้องให้ให้เหมือนตายไปจากกัน
หรือแค่ร้องให้ความช้ำมันบางเบา
9 พฤษภาคม 2550 11:06 น.
พิมญดา
ถึงวันนี้รอยแผลใจไม่หายขาด
สุดอนาถแผลระบาดมันกลัดหนอง
รักแล้วช้ำช้ำแล้วทิ้งไม่สมปอง
ระบมหนองลุกไม่ขึ้นไม่ฟื้นใจ
หรือเธอเป็นซาตานที่เที่ยวล่า
มาวางยาพิษร้ายทำลายฉัน
อยู่ต่อหน้าบอกรักสารพัน
พอลับหลังวางยาคร่าดวงใจ
ใช่รู้ตัวว่ารักนั้นมันเป็นพิษ
พอสมจิตสมใจเขาหน่ายหนี
กว่าจะรู้พิษรักแทรกซึมปวดฤดี
โอ้ชีวีร้าวรานแทบขาดใจ
ยาที่ช่วยรักษาแผลร้ายรัก
คือเวลายาวนานนักสักแค่ไหน
กี่คืนแล้วที่นอนร้องเจ็บแผลใจ
น้ำตาไหลปวดเจ็บแสบแทบหมดลม
หยิบเอามีดกรีดเฉือนใจเลยดีไหม
จะได้หายจากแผลร้ายทำลายฉัน
หนามยอกเอาหนามบ่งเท่าเท่ากัน
ไม่อย่างนั้นไม่หายขาดอนาถใจ
Calendar
Lovers
12 คน เลิฟพิมญดา
หน้าส่วนตัว
1024
