13 เมษายน 2552 11:37 น.

..ถ้อยรำพัน..

พิมญดา

ถ้อยรำพันหวั่นนักความรักเอ๋ย
มาคุ้ยเคยเชยชมพรมอักษร
ดั่งสังคีตดาวดึงซึ้งบทกลอน
มาออดอ้อนวอนเว้าเอาใจนาง

ใช่อัปสรธิดาฟ้าสวรรค์
แค่จำนรรจ์บทกวีที่สรรค์สร้าง
มธุรสหวานวจีมิอัปปาง
มิลาร้างหายไปในสายลม

เป็นแม่ญิงเขียนกลอนร่อนเร่มา
พักชายคาบ้านกลอนไทยใจสุขสม
มีเพื่อนพ้องน้องรักเฝ้าชื่นชม
คอยภิรมย์อักษรามาพากเพียร

ไม่ได้หวังจะเป็นเช่นซีไรท์
ไม่ได้หวังจะยิ่งใหญ่กับงานเขียน
ก็แค่หวังเอาเก็บไว้เป็นบทเรียน
ไม่ใช่เซียนเขียนกลอนนอนมาเลย

จารจารหวานล้ำถ้อยคำรัก
เพราะตระหนักในรักที่เอื้อนเอ่ย
จารจารขื่นขมเพราะคุ้นเคย
จึงเปิดเผยเล่าขานอ่านเป็นกลอน

951

love

comment

12 เมษายน 2552 08:44 น.

..บทกลอนเก่า..

พิมญดา

บทกลอนเก่าเฝ้าถนอมกล่อมใจน้อย
ที่เฝ้าคอยคนเขียนเปลี่ยนใจหนี
ไปร่ายรักลอยล่องท่องกวี
ให้สตรีหน้าสวยด้วยแต่งเติม

สาวเพียงดาวหนาวนักรักถูกลืม
ได้แต่ซึมกับเหงาเศร้ามาเสริม
จมน้ำตาภาพเก่าเก่าเล่าเรื่องเดิม
ไม่มีเพิ่มหรือลดหมดเยื่อใย

ยังจ่อมจมกับอดีตกรีดใจหวน
ยังทบทวนเรื่องจากพลาดตรงไหน
ในเมื่อเรารักเขาจนหมดใจ
สาเหตุใดเขาทำช้ำเหลือเกิน

สายลมพริ้วปลิวน้ำตาพาโศกศัลย์
อาบแสงจันทร์วันเหงาเขาห่างเหิน
ไม่มีแล้วไม่มีใครให้ร่วมเดิน
จึงเผชิญกับภาพเก่า-เขาร้างลา

บทกลอนเก่าหวานไหวในครึ้งหนึ่ง
ยังคงซึ้งถ้อยหวานผ่านเนื้อหา
บอกว่ารักนวลน้องพิมญดา
อ่านกี่ครายังแอบยิ้ม....แม้อิ่มลวง..

1831

love

comment

11 เมษายน 2552 12:23 น.

..เมื่อเรา..คนไทย..

พิมญดา

เมื่อเราอึดอัด ............อย่ามัดตัวเองเอาไว้
ท้องฟ้ากว้างใหญ่............จงไปให้ถึงดั่งฝัน
เมื่อคิดต่างสี............อย่ามัวห้ำหั่นจาบัลย์
คนไทยทั้งนั้น ............เลือดสีเดียวกันทั้งเพ
เมื่อมีจุดยืน ............อย่ากลืนแต่สิ่งจำเจ
เที่ยวร้องป่าวเห่............เกเรไม่รู้จักพอ
ประเทศเสียหาย............วอดวายใครเล่าใครก่อ
เศรษฐกิจชะลอ............ใครหนอจะช่วยกู้คืน
เมื่อคิดแตกต่าง............อย่าอ้างว่าเป็นสีอื่น
เมื่อเราถูกกลืน............อย่าฝืนทำเพื่อชาติไทย
ปากป้องเพื่อชาติ............อนาถสร้างภาพกันใหญ่
ประชาธิปไตย ............เต็มใบรู้จริงหรือยัง
เมื่อไม่รักชาติ ............อย่าวาดภาพไทยโอหัง
รอยด่างเกระกรัง............ประทังพวกพ้องตัวเอง
เรียกรัฐไทยใหม่............คิดได้อย่างไรเส็งเครง
พวกคิดข่มเหง............ไม่ย่ำเกรงบรรพบุรุษไทย