7 เมษายน 2552 16:27 น.
พิมญดา
อยู่เหมือนตายทั้งเป็นเช่นวันนี้
คือวันที่ไร้เธอเคียงข้างฉัน
ลมหายใจต่อชีวิตไปวันวัน
เมื่อความฝันหายไปกับใจเธอ
มองผู้คนผ่านไปมาหารู้สึก
ไร้สำนึกไร้สำเนียงเสียงพร่ำเพ้อ
ไร้ความหวังไร้พลังสิ่งพบเจอ
ได้แต่เหม่อมองทางอย่างร้าวราน
สภาพคนไร้ใจใครจะสวย
อ่อนระทวยด้วยพิษรัก ที่หักหาญ
ร่างไร้ใจเหลือแต่เพียงดวงวิญญาณ
มีสุสานน้ำตาพาเศร้าใจ
หากวันหนึ่งเธอผ่านมาจะได้เห็น
ร่างที่ตายทั้งเป็นเจ็บแค่ไหน
นั่งโศกเศร้าเหงามากขาดเยื่อใย
ช่วยบอกหน่อยได้ไหมใจร้ายเกิน
ปล่อยให้ร่างฉันเป็นอุทาหรณ์
นั่งเขียนกลอนเล่าถึงความห่างเหิน
ซากน้ำตาซากหัวใจที่ยับเยิน
เป็นส่วนเกินของรักหายตายทั้งเป็น
6 เมษายน 2552 10:38 น.
พิมญดา
เพียงสบตาภาษารักทักเข้าแล้ว
มองเห็นแววตาหวานพานหวามไหว
เจอครั้งแรกแปลกใจนักรักพาไป
เอาหัวใจสั่นรัวยิ้มยั่วเรา
หัวใจเอ๋ยเคยแข็งแกร่งดั่งหินผา
หากว่าใครเดินเข้ามาผลักหนีเขา
แต่วันนี้ใยแปลกนักรักรุมเร้า
เพียงแค่เขายิ้มให้อายหน้าแดง
หรือว่าใจเจ้ากรรมทำเสียฟร์อม
อุตส่าห์ออมถนอมไว้ให้เข้มแข็ง
แต่วันนี้ใจมาอ่อนนอนสิ้นแรง
ไหนกำแหงนักไงใจเจ้ากรรม
เขามีดีอะไรใจถึงอ่อน
เขียนบทกลอนอ้อนรักจนหวานฉ่ำ
หรือร้องเพลงเสียงใสในน้ำคำ
ใจถลำเสน่หาพาอาลัย
ใจอ่อนไหวคล้ายขี้ผึ้งโดนไฟลน
ใจคงโดนมนต์ตราเสกคุณไสย
แค่เขามองจ้องหน้าพาพิไล
ใจอ่อนไหวเสียนักรักเสียเลย
2 เมษายน 2552 19:20 น.
พิมญดา
หากว่าเราจะไม่รักดีกว่าไหม
ฉันต้องไร้หัวใจอยู่อย่างนี้
ผ่านกี่วันกี่เดือนเลื่อนเป็นปี
รอยแผลมีไม่หายขาดอนาถทรวง
ฉันไม่ใช่ปลาทองอย่างเธอเป็น
ฉันไม่ได้เลือดเย็นถึงไม่ห่วง
ฉันไม่ใช่คนที่ชอบจะหลอกลวง
ฉันมาทวงถามเธอนิดคิดได้ไง
ถึงตั้งใจให้มารักแล้วผลักทิ้ง
แล้วความจริงว่ารักฉันนั้นไปไหน
วางแผนมาฆ่าฉันนั้นหรือไร
ทั้งที่ใจดวงนี้..มีให้เธอ
จำได้ไหมยืนตากลมทนหนาวสั่น
โทรหากันข้ามฟ้ามาเสมอ
มองเดือนดาวผ่าวรักอยากพบเจอ
จนฉันเผลอรักมากยากถอนคืน
มันไม่แปลกเลยหนอพ่อปลาทอง
เมื่อสมปองลืมสัญญาพาขมขื่น
รักเคยหวานพานขมล้มทั้งยืน
ใจสะอื้นเพราะปลาทองสมองกลวง..
Calendar
Lovers
12 คน เลิฟพิมญดา
หน้าส่วนตัว
2644
