27 เมษายน 2547 16:02 น.
วิจิตร ภู่เงิน
มีคนถามว่าโตขึ้นอยากเป็นอะไร
ฉันตอบทันใดอยากเป็นซุนหงอคู
มีพลังมากมายจะได้ต่อสู้
กับศัตรูที่จะมาทำลายโลก
ตอนนั้นเคยแอบแปลงร่างหน้ากระจก
นึกถึงแล้วตลกเป็นหนักหนา
อยากเป็นผู้พิทักษ์ทั่วโลกา
ให้ชาวประชาได้อยู่กันร่มเย็น
ฉันโตแล้วในตอนนี้และได้เห็น
ความเป็นไปในสังคมทุกวัน
ต่างยื้อแย่งของมึงของกูของกัน
ไม่แบ่งปันเจือจานและอาทร
เห็นเรื่องราวเหล่านี้จึงได้เขียนกลอน
ทิ้งไว้เป็นอุทาหรณ์ผู้พิทักษ์
ซุนหงอคูตอนเป็นเด็กคงรู้จัก
และเด็กน้อยคนนักไม่อยากจะเป็น
ลืมหมดหรือยังความคิดจะเป็นเช่น
ซุนหงอคูผู้ลำเค็ญผู้ปกปัก
ลืมหรือยังความคิดที่จะพิทักษ์
ให้โลกที่แสนรักได้อยู่ถาวร
มาเถิดช่วยกันมาแบ่งปันความอาทร
ผู้พิทักษ์ทั้งหลายอย่ามัวนอนหลับไหล
อุลตร้าแมนเอจีบันให้เร็วไว
อีกทั้งเซนเชย่าก็ให้มาเอย
27 เมษายน 2547 14:06 น.
วิจิตร ภู่เงิน
คนที่ยืมยาสีฟันเธอประจำ
และคนที่ทำเธองอแงบ่อยบ่อย
แต่เพื่อนมักล้อว่าชอบเธอไม่น้อย
เขาเองละที่คอยทะเลาะกับเธอ
จำเขาได้เปล่าคนที่ดูซื่อเซ่อ
คนที่ป้ายแกล้มเธอด้วยยาสีฟัน
และเธอก็วิ่งไปฟ้องคุณครูพลัน
แต่ตัวเขานั้นก็วิ่งหลบเร็วไว
ยามนอนครูเข้ามาเขาแกล้งหลับทันใด
แต่เวลาครูไปลุกขึ้นแอ็คชั่น
เขาเองละเป็นชุปเปอร์แมนคนนั้น
ว่าแต่เธอจำวันนั้นได้หรือเปล่า
วันที่เขามาทั้งชุดเป็นสีขาว
และเขาก็บอกกล่าวว่าเป็นพระเอก
ก็วันนั้นไงเขาคิดว่าวันเด็ก
เลยโดนล้อว่าขี้เก็กอยู่หลายวัน
ก็เขาไงที่ชอบกินยาสีฟัน
เธอจำเขาคนนั้นไม่ได้จริงหรือ
มีคนเดียวละที่โรงเรียนล่ำลือ
ขึ้นชื่อเรื่องหลบแถวอยู่เป็นประจำ
จำได้ยังก็คนที่เธอแอบขำ
คุณครูทำโทษเขาที่หน้าเสาธง
เสร็จแล้วเดินเข้าแถวเขาทำหน้างง
ว่าพวกเธอขงขำอะไรกันนักหนา
เธอก็ยิ้มและบอกว่าสมน้ำหน้า
โดนครูดุด่าเป็นเด็กไม่เอาไหน
แต่เขาก็ทำท่าเหมือนยิ่งชอบใจ
พร้อมขู่เธอไปว่า เข้าห้องเจอกัน
26 เมษายน 2547 13:19 น.
วิจิตร ภู่เงิน
เจ้าหญิงชูยุเธออยู่ห้องข้างข้าง
วันที่ว่างว่างจะมีเสียงใสใส
ลอดบานเกร็ดออกมาจากข้างใน
คนห้องข้างสุขใจเมื่อได้ฟัง
แม้ดูซนแต่ปนน่ารักน่าชัง
คนห้องข้างได้แค่นั่งอมยิ้มหวาน
แอบฟังเสียงเจ้าหญิงมานมนาน
แม้แค่ผ่านบานเกร็ดห้องแต่สุขใจ
เสียงเจ้าหญิงทำคนห้องข้างหวั่นไหว
ละเมอละไมยิ้มคนเดียวในห้อง
วันไหนไม่ได้ยินเสียงเฝ้าแอบมอง
อยากฟังเสียงเจ้าหญิงร้องเพลงทุกวัน
เป็นความร่าเริงเบิกบานเป็นสีสัน
เติมเต็มให้ทุกวันแลดูสดใส
เพลงของเจ้าหญิงแม้ดังจากข้างใน
แต่ห้องข้างก็สุขใจแอบร้องตาม
23 เมษายน 2547 14:34 น.
วิจิตร ภู่เงิน
(อิแหมะ)
แหมะขอแค่พอทานนะหลานนา
ขอเป็นค่าซื้อข้าวปลาและหมากปูน
เงินที่หลานให้ผลบุญจงค้ำคูณ
ให้ตัวหลานจำรูญเจริญในการงาน
และขอให้หลานมีสุขส่องผ่องศรี
แม้ภัยมีมากล้ำกลายไม่มัวหมอง
ยศศักดิ์ศรีคนชื่นชมดั่งก้อนทอง
มีคนปองหมายร่วมเรียงเคียงคู่ใจ
สุขยามมีคู่ครองพี่น้องปกปัก
ญาติต่างรักช่วยค้ำชูให้กู่ก้อง
มีชื่อเสียงเป็นนายกบัลลังก์ครอง
คนทั้งผ่องต่างรักใคร่ร่วมยินดี
(อิหลาน)
พรของแหมะแม้ห่างไกลในความจริง
แต่ก็เหมือนมีบางสิ่งชื่นชูใจ
ย้ำเตือนหลานให้หมายมุ่งในเส้นชัย
แม้อยู่ไกลจะย่างเดินไม่ขลาดกลัว
แหมะจ๋าหลานลาแล้วแล้วนะแหมะ
เป็นสุขแท้แหมะช่วยให้ใจผยอง
ความมุ่งหวังหลับไหลกลับเรืองรอง
เป็นครรลองให้หลานเดินด้วยกำลัง
22 เมษายน 2547 18:42 น.
วิจิตร ภู่เงิน
เสียงปืนดังลั่นสนั่นก้องป่า
เธอทิ้งร่างแนบพสุธาหอบแผ่ว
อุตส่าห์สัญญาจะรักแน่แน่ว
มาทิ้งฉันไปแล้วเธอผู้โสภา
ความรักเพิ่งเกิดแต่ต้องลับลา
ในคราที่ต้นหญ้าชูไสว
เลือดของเธอหลั่งชโลมกิ่งใบ
หญ้าที่เขียวกลางไพรกลับแดงฉาน
แววตาของเธอดูเศร้าร้าวราน
หมดความชื่นบานเหมือนเมื่อวันนั้น
ร้องควาญครางโหยรำพึงรำพัน
จนเกินที่ฉันจะทนเฝ้ามองดู
จึงกระโจนออกจากที่หลบอยู่
หัวใจฉันพรั่งพรูในความร้าวรอน
คนหนอคนช่างไม่มีความอาทร
หัวใจฉันสั่นคอนจวนดับสลาย
เสียงปืนดังขึ้นคงเป็นนัดสุดท้าย
ที่ตัวฉันจะยังคงได้อยู่ฟัง
กระซิบบอกเธอน้ำตาพลันไหลหลั่ง
ที่สุดฉันยังอยู่เคียงข้างเสมอ
หน้าส่วนตัว
820
