25 กุมภาพันธ์ 2547 11:04 น.
วิจิตร ภู่เงิน
วันนี้อากาศ เหมือนจะดี ตอนเช้า
ตัวข้าพเจ้า ตื่นขึ้น จากหลับไหล
ลุกขึ้นนั่ง ตรงขอบเตียง อย่างทำใจ
แล้วเดินไป ล้างหน้าตา และแปลงฟัน
แปลงฟันเสร็จ ชะโงกชาน หน้าต่างห้อง
มองจ้องจ้อง สระน้ำใส ในบ้านข้าง
ทับทิมน้อย ปลาดุกใหญ่ ว่ายเก้งก้าง
แลรอบข้าง สระน้ำนั้น มีไก่เดิน
กลับเข้าห้อง เปิดเพลงฟัง ดังเบาะเบาะ
เปลี่ยนผ้าเพราะ ต้องอาบน้ำ ตามประสา
ยังเล่าเรียน จึงขวนขวาย หาวิชา
ไปเรียนช้า อดได้หวัง คะแนนงาม
อาบน้ำเสร็จ เปลี่ยนใส่ชุด นักศึกษา
เก็บตำรา เตรียมให้พร้อม ออกจากห้อง
จักรยานสีแดง ปั่นตาม ริมคลอง
มองแล้วมอง เมื่อจะเลี้ยว รถมากมี
พอมาถึง ตึกที่จะเรียน เขียนอ่าน
มองรอบด้าน เพื่อนไม่มา น่าฉงน
นักศึกษา ชายหญิง ต่างเดินวกวน
ไม่มีเพื่อน เราสักคน ที่มาเรียน
นั่งอยู่นาน รออาจารย์ แลเพื่อนเพื่อน
ใยแชเชือน ไม่เห็นมา ดั่งนัดหมาย
เดินวนไป เวียนมา กระวนกระวาย
จะว่าคล้าย ไอ้นี่บ้า ก็ไม่เชิง
ดุเวลาก็ล่วงเลยมามากโข
ใจที่โต เริ่มแห้งเหี่ยว แล้วละหนา
จึงหยิบสมุด เบอร์โทร เปิดขึ้นมา
หวังโทรหา ได้รับรู้ ความเป็นไป
เสียงเพื่อนพูด จึงนิ่งฟัง อย่างตั้งใจ
เพื่อนบอกให้ ไม่มีเรียน ดั่งนัดหมาย
อาจารย์ยกเลิกเรียน ตั้งแต่ปีกลาย
แล้วพี่อ้าย ไปอยู่ไหน ใยไม่ฟัง
เมื่อได้ยิน ดังนั้นจึงนั่ง นิ่ง-นิ่ง
เอนหลังพิง โต๊ะหินอ่อน อ่อนในใจ
ไม่มีเรียน ไม่บอกเรา เพื่อนหรือใคร
นั่งน้อยใจ เพื่อนไม่เล่า มันเศร้าเอย...
3 มกราคม 2547 22:11 น.
วิจิตร ภู่เงิน
หนาวลม โบกพัดพา
ไออุ่นที่เคยมี-ลา พัดพริ้ว
ไปกับสายลม แล้วนอ
อุ่นไอมิพอ จึงหนาว-เหน็บใน
หนาวลม โบกพัดพา
ไออุ่น-อุ่นมาถึงครา ล่องลม
หยุดพักหวังคว้า อุ่นไออื่น-มาชม
ผิงรักอุ่น-อุ่น อิ่มเอม
หนาวลม โบกพัดพา
ไออุ่น-อุ่นใยไม่มา ดั่งเชื่อ
ประจักษ์แล้ว-ไออุ่น เลื่อนลอย
ย้อนได้ บ่-ปล่อยเจ้าลอยไกล
3 มกราคม 2547 12:52 น.
วิจิตร ภู่เงิน
แม่นหรือที่นางฟ้าต้องเกิดบนฟ้า
แม่นแล้วหรือที่เทวดาต้องมีชฎาเงินประดับบนหัว
แล้วมันแม่นจริงหรือที่เทวดาวิเศษกว่าผู้คน
ลางที่เราอาจคิดไปเองก็ได้
เทวดาอาจจะไม่มี-หรือเป็นได้ยั้งงั้น
แล้วทำไมเรายังเผ้าขอพรจากเทวดาละ
หรือเป็นด้วยเหตุของกำลังใจ
แต่ไม่ว่าจะด้วยเหตุใดก็ตามแต่
มีคนเคยคิดไหมว่าเราก็อาจเป็นเทวดา
เป็นผู้วิเศษได้..
สามารถที่จะทำอะไรได้เยี่ยงเดียวกับเทวดา
คิดชิว่าเราก็คือเทวดา
สามารถที่จะทำอะไรก็ได้เยี่ยงเทวดา
สิ่งไหนที่เทวดาทำได้เราก็ย่อมทำได้
ลางที่เราอาจเป็นเทวดาเสียเองก็ได้....แม่นบ่
29 มิถุนายน 2546 14:11 น.
วิจิตร ภู่เงิน
เธอสวยใส ในแสงสี รัฐติกาล
และอ่อนหวาน เสน่ห์เร้า ชวนหลงใหล
แอบแนบชิด นวลเนื้อนาง กลิ่นอุ่นไอ
เร้าโรมใจ ให้ลิ้มลอง รสโลกีย์
เธอสวยใส ในโลกีย์ กามารมณ์
บำเรอสม เสพสวาท อสุรา
เธองดงาม เธอโสภี และโสภา
ทั้งโลกา ให้รับรู้ โสเภณี
เธอก้าวย่าง บนหนทาง ของตัณหา
สวรรค์ฤา นรกสุข บ่-รับเห็น
บำเรอเสพ กลิ่นคาวคลุ้ง เธอได้เป็น
เธอสวยเด็น ในหมู่มาร สราญรมณ์
นรกมาร สวรรค์เทพ โลกมนุษย์
เธองามผุด ผ่องเพริดพริ้ง นางสวรรค์
นรกแสร้ง ร่ายมนต์เสก ให้เธอพลัน
ตกลงชั้น ภูตผีมาร อเวจี
กลับเกลือกกลั้ว เคล้าเคียงคลุก ด้วยกามา
อสูร-ษา ลิ้มร่างเร้า ทุรายหร้าน
เสพสวรรค์ บำเรอตน มาช้านาน
สุขสำราญ อาหารกาม น้ำเนื้อนวล
อสูรกาม คุยยิ่ง ว่าตนใหญ่
ทั่วหล้าไซร้ ได้เสพสม นางสวรรค์
บริโภค กามารมณ์ ในทุกวัน
นางกำนัล สวรรค์ร่วง ให้บำเรอ
เธอสวยซื่อ สวยสดใส บริสุทธิ์
เปรียบประดุจ นางทิวา บนฟ้าชั้น
ผ่องเพริดพริ้ง สกาวนวล ดั่งแสงจันทร์
งามครบคลัน นางสวรรค์ ชั้นฟ้าไกล
จริงหรือที่คนเราเลิกที่จะเป็น- - เลือกที่จะเดินได้
จริงหรือที่เธอเลือกที่จะเป็น- - เลือกที่จะเดินทางนี้ทั้งที่เธอเลือกได้
29 พฤษภาคม 2546 19:10 น.
วิจิตร ภู่เงิน
ดอกดาหลา
ชมพูแดง-ทาบทา กลีบช่อ
ดึงเด็ด ใส่หีบห่อ
หวังฝากเธอพอ ให้ชื่นชม
ดาหลา ดา-ลา
พอพี่กลับมา จะชื่นชม
นางน้อง หน้าขมขม
ให้ภิรมย์ ชมชื่นใจ
อย่าเลย อย่าได้งอน
ดาหลาซ้อน รักพ่วงพา
พี่เก็บฝาก แม่แก้วตา
หวังเพียงว่า เจ้าพอใจ
ห่างเหิน แค่นิดหน่อย
ทำใจน้อย ไม่เข้าท่า
บูดบึ้ง ไม่ยอมพูดจา
หรือดาหลา ไร้ค่าชม
หายงอนนะ ดีกันนะ
วันหลังจะ พาไปชื่นชม
ดาหลา และสายลม
ที่สวนสม วังทิพย์เอย...
หน้าส่วนตัว
2720
