31 พฤษภาคม 2549 18:40 น.
วิจิตรวาทะลักษณ์
เมื่อศักดิ์ศรี ความเป็นครู ผู้สูงเกียรติ
ถูกหยามเหยียด ด้วยเหล่าชน คนร่วมบ้าน
เมื่อศรัทธา วิชาชั้น อันตราการ
ถูกชาวบ้าน ใช้ต่อรอง จนต้องตรม
เมื่อกฎหมู่ อยู่กำหนด เหนือกฎหมาย
เอาความตาย หมายฉุดดึง จึ่งสาสม
สันดานดิบ เถื่อนถ่อย ลอยอาจม
จึงทับถม ถึงชนชั้น วิญญาณครู
จิตวิญญาณ ความเป็นครู ผู้สูงค่า
ถูกตรีตรา มาต่อรอง ต้องอดสู
ไฟศรัทธา สถาบัน สถานครู
ถูกกฎหมู่ พิพากษา มาลงทัณฑ์
ทุรชน คนหนึ่ง ซึ่งทำผิด
คร่าชีวิต มหารกล้า ในครานั้น
กลับใช้ครู ผู้สูงค่า จรรยาบรรณ
มาลงทัณฑ์ ต่อรองล้อ ขอคนคืน
ไม่มองดู คนของตน สักหนก่อน
อารมณ์ร้อน ถูกปลุกปั่น มิทันฝืน
ฉุดกระชาก ลากหลัง ล้มทั้งยืน
แล้วหยิบยื่น ความชั่วช้า มารังแก
ดั่งเอากรวด เพียงก้อน ที่ร้อนเร่า
มาขู่เอา ทิพย์มณี ที่งามแท้
เมื่อไม่ให้ ใช้กำลัง ลงรังแก
ไม่สนแม้ แต่น้าอา คุณาจารย์
ผู้ประสิทธิ์ ประสาทพร สอนหลานลูก
ก็ยังถูก สังเวยค่า ตราประหาร
จากนี้ไป ในเมื่อหน้า มิช้านาน
ทั้งหมู่บ้าน คงสิ้นแสง แห่งแรงครู
ให้พวกท่าน เอาวิชา ฆ่าคนเล่น
มาเปิดเป็น หลักสูตรตอน สอนหนูหนู
เปิดโรงเรียน สอนการฆ่า มาเป็นครู
เพื่อเข้าสู่ ทางวิถี ที่ท่านเป็น
วิจิตรวาทะลักษณ์(นฤมิตรเทวากร)
วันพุธที่ 31 พฤษภาคม 2549
เวลา 18.54 น.
18 พฤษภาคม 2549 18:57 น.
วิจิตรวาทะลักษณ์
เมื่อโลกา อภิวัฒน์ วิบัติโลก
ความเศร้าโศรก จึงแทรกซ้อน ขึ้นก่อนหน้า
เมื่อวัตถุ ถูกประเมิน เกินราคา
ความชั่วช้า จึงโชติช่วง ดั่งดวงไฟ
อิสตรี แห่งสยาม งามพิลาส
ทั้งมารยาท กิริยา แลปราศรัย
ถูกกระแส การวิวัฒน์ จากชาติไกล
มาหลอมไหล ละลายหลง ลงลับดิน
การสมสู่ เพียงคู่ตน คนยอมรับ
ก็กลายกลับ ไม่คำนึง จึ่งสูญสิ้น
แลกคู่นอน สมสู่ ก่อนอยู่กิน
บนแผ่นดิน ยังสังวาส อนาถใจ
กลายเป็นเซ็กซ์ เอื้ออาทร นอนแลกคู่
สังวาสหมู่ สมสู่กัน ทันสมัย
เพื่อนกับเพื่อน แฟนเพื่อนบ้าง ช่างปะไร
เอื้ออาทร แฟนของใคร แลกใช้กัน
เมื่อวัตถุ อยู่สูงค่า กว่าดวงจิต
ทางถูกผิด ถูกหลอมรวม ร่วมเป็นขั้น
ทางใดดู กูจะมี ที่สำคัญ
ก็เลือกมัน เป็นทางเขิน เดินต่อไป
ยอมเอากาย หมายเซ่น เป็นเงินบาท
ยอมเอาชาติ ความเป็นคน ตนแลกได้
หมายเงินทอง ของฉันมี ดีกว่าใคร
เพื่อเอาไว้ ใช้เชิดหน้า ค่าสังคม
จากระบบ มีเซ็กซ์เพื่อ เอื้ออาทร
สู่วงจร เพศพาณิชย์ ติดเสพย์สม
กลับกลายเป็น สิ่งสูงค่า ตรานิยม
ในสังคม แห่งชั้นชน คนมีตังค์
ความเจริญ โลกไกล ไปข้างหน้า
แต่ราคา จิตใจ กลับไปหลัง
หากเจริญ แต่ใจต่ำ ไปลำพัง
ขอหล้าหลัง อยู่อย่างเก่า เราก็พอ
วิจิตรวาทะลักษณ์(นฤมิตรเทวากร)
วันพฤหัสบดี ที่ 18 พฤษภาคม 2549
เวลา 19.15 น.
18 พฤษภาคม 2549 18:52 น.
วิจิตรวาทะลักษณ์
อโยธยา ศรีราม เทพนคร
เคยสั่นคลอน เมื่อหงสา มาตีพ่าย
คราครั้งนั้น บรรพชน หล่นล้มตาย
เพราะเพลิงพ่าย ฝ่ายสงคราม ลามแผ่นดิน
สมเด็จพระ นเรศวร มหาราช
มิยอมให้ ประเทศชาติ เอกราชสิ้น
จึงทรงหลั่ง ทักษิโณทก ตกแผ่นดิน
กำหลาบสิ้น อริราช ชาติศัตรู
อีกครั้งครา อโยธยา มาแตกพ่าย
ก็เพราะฝ่าย หงสา มาหาญสู้
เอกราช อโยธยา น่าเชิดชู
ต้องตกอยู่ ใต้หงสา ข้าแผ่นดิน
องค์สมเด็จ พระเจ้าตากสิน มหาราช
ทรงกู้ชาติ กู้กรุง มุ่งคืนถิ่น
อโยธยา ศรีราม นามแผ่นดิน
ตราบถึงกรุง รัตนโกสินทร์ มิสิ้นบุญ
จนบัดนี้ ศรีสวัสดิ์ รัตนโกสินทร์
เอกราช ของแผ่นดิน มิสิ้นสูญ
ควรหรือให้ ใครประท้วง ทวงบุญคุณ
ว่าจะหนุน เอกราช คืนชาติไทย
รัตน โกสินทร์ ถิ่นสยาม
ควรฤาให้ ใครมาหยาม ตามใจได้
ด้วยมิเคย สิ้นเอกราช แก่ชาติใด
แล้วทำไม ต้องประกาศ กู้ชาติชน
ประการหนึ่ง ที่สำคัญ กว่านั้นชัด
วีรกษัตริย์ กู้ชาติเช่น จึ่งเห็นผล
ตรึกไหมนั่น ท่านคือใคร ในเหล่าชน
กล้าเทียมตน เทียบพระบาท องค์กษัตรา
ภารกิจ กู้ชาติ ประกาศก้อง
แต่ไม่ลอง ส่องกะโหลก ชะโงกหน้า
เพียงปุถุชน ฤาเทียบชั้น ขั้นราชา
มากล่าวกล้า ว่ากู้ชาติ บังอาจเกิน
วิจิตรวาทะลักษณ์(นฤมิตรเทวากร)
วันพฤหัสบดีที่ 18 พฤษภาคม 2549
เวลา 19.07 น.
หน้าส่วนตัว
1500
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟวิจิตรวาทะลักษณ์
