17 กรกฎาคม 2552 16:04 น.
แก้วประภัสสร
ปลิดปลิวและเคว้งคว้าง
ทุกย่ำย่างสัมผัสดิน
หวั่นไหวให้ถวิล
ทั้งดวงจินต์สิตรอมตรม
เวิ้งว้างเหมือนว่างเปล่า
ดูจะเศร้าและขื่นขม
ลึกนั้นพลันระทม
จิตจ่อมจมถมข้างใน
เดียวดายทางสายเปลี่ยว
กระแสเชี่ยวเหมือนน้ำไหล
น้ำลดก็หมดใจ
ไร้ที่หมายให้พักพิง
ฤาสิ้นวาสนา
หมดแรงพานำทุกสิ่ง
ซึมเศร้ากัดกร่อนจริง
หวังละทิ้งยิ่งตามมา
ชีวิตวันวานผ่าน
มีทุกด้านให้ศึกษา
หนึ่งเดียวช่วยนำพา
ให้กายาหลุดพ้นกรรม
คือศีลสมาธิ
ฝึกสติไม่เพลี่ยงพล้ำ
ตั้งมั่นในทางธรรม
จึงกระทำแต่ความดี
15 กรกฎาคม 2552 16:58 น.
แก้วประภัสสร
หนุ่มผิวดำกลายขาวราวเนรมิต
ชื่อนี้ติดปากใครไปทั่วหล้า
นามเขาคือไมเคิล แจ็กสันนา
ได้จากลาหัวใจวายฉับพลัน
เป็นข่าวเด่นข่าวดังยังหน้าหนึ่ง
นึกไม่ถึงทั่วโลกต่างโศกศัลย์
ภาพท่าเต้นมูลวอร์คลูบเป้ากัน
ทุกคนนั้นจำได้มาหลายปี
นึกถึงเด็กตัวดำผิวคล้ำม่วง
มาโชติช่วงสร้างชื่อระบือนี้
คนห้อมล้อมหน้าหลังพลังดี
ไม่อาจหนีกรรมลิขิตชีวิตคน
คงเหลือแต่ภาพหน้ากับท่าเต้น
ที่ฉายเด่นไม่ลบกลบล่องหน
มีอีกสิ่งเก็บไว้ให้โลกยล
คือเปลี่ยนสีผิวตนให้คนจำ
12 กรกฎาคม 2552 21:20 น.
แก้วประภัสสร
ถ้าเธอคิดดึงดันจะไปอีก
ฉันจะหลีกทางให้ไม่ขัดขวาง
อยากจะไปเชิญเถิดไปตามทาง
แม้หางตาของฉันนั้นไม่แล
ที่ผ่านมาเมตตาไม่พอหรือ
ไยจึงดื้อหนีไปไม่แยแส
ปล่อยให้เราเงียบเหงาเศร้าดวงแด
สิ่งที่แท้เธอหลอกกลับกลอกกัน
กลับจากงานรีบมาหาเธอก่อน
อย่าด่วนจากริดรอนตัดตอนฉัน
คิดหรือไม่ใครย้ำช้ำรำพัน
คือตัวฉันร้องหามานั่งคอย
หรือว่ามีที่ใหม่ให้เธออยู่
บ้านหลังหรูกินดีมิเหงาหงอย
มีนิออนสีนวลเย้ายวนกลอย
เธอถึงพลอยหลงเพลินเดินไต่ไป
ที่ผ่านมาขอโทษอย่าโกรธฉัน
แค่เหยียบหางขาดนั้นไยหวั่นไหว
หากฉันต่อให้ได้คงทำไป
แต่นี่หางเจ้าตายทำไงดี
8 กรกฎาคม 2552 16:42 น.
แก้วประภัสสร
เมื่อเดินทางกลางถนนเห็นคนมาก
ล้วนหลายหลากหญิงชายเหมือนขายฝัน
ต่างสวนทางไปมาหาของกัน
สายตาฉันพลันหยุดตรงจุดเดียว
ฉันมองเห็นผู้ชายวัยชรา
นั่งด้านหน้าฟุตบาทดูหวาดเสียว
มือหนึ่งนั้นถือผ้าบิดเป็นเกลียว
อยู่คนเดียวนั่งเหม่อชะเง้อคอย
อีกฟากฝั่งถนนคนเดินข้าม
เห็นหญิงงามนั่งเหงาดูเศร้าสร้อย
ประหนึ่งเป็นเช่นว่าตาเหม่อลอย
ตะวันคล้อยลุกเหินเดินจากลา
ฉันเหลือบมองชายชราน่าสงสาร
ขาดซึ่งบ้านพักพิงอิงยามล้า
มีรถเข็นผุเก่าเอาพึ่งพา
ห่มผืนผ้าขดคู้อยู่คู่กาย
ตกตอนเย็นเห็นตามานั่งหลับ
ตรงเก้าอี้คอพับน่าใจหาย
พิงกำแพงข้างบ้านขาดใจตาย
สิ้นความหมายลมหมดปลดปล่อยจริง
มองเห็นภาพตาตายข้างถนน
จิตฉันพลันสับสนในทุกสิ่ง
แม้มีญาติแต่ไร้ให้พักพิง
ชีวิตจริงยิ่งเศร้ากว่าเล่ามา
3 กรกฎาคม 2552 16:02 น.
แก้วประภัสสร
เห็นแสงไฟหลายหลากริมถนน
ตาลุกโชนเหมือนฝันช่างหรรษา
เข้าร้องเพลงในผับที่ลับตา
หนุ่มกายาร่างทะมึนมายืนมอง
เขาหลอกล่อหวังลวงควงแล้วทิ้ง
เธอกลับวิ่งเล่นไฟใจสนอง
ส่งสายตายั่วเย้าเข้าประคอง
แตะแต้มแก้มนวลน้องทำมองเมิน
กระมิดกระเมี้ยนสักพักก็ชักเคลิ้ม
ดวงตาเยิ้มใกล้หลับกลับเคอะเขิน
ตัวอ่อนเปียกไร้แรงจะลุกเดิน
เขาล่วงเกินเหยาะยาให้ชาไป
แล้วอาสาพาทีส่งที่บ้าน
เธอกลับยิ้มแย้มบานหน้าสดใส
หลงคิดปลื้มลืมระวังไม่ยั้งใจ
จึงยอมให้ไปส่งแต่โดยดี
ยังไม่ทันลุกนั่งตั้งตัวติด
เขาประชิดแนบข้างไม่ห่างหนี
เธอสลบเพราะฤทธิ์ยาเสียค่าฟรี
เสียครั้งนี้คือบทเรียนจงเพียรจำ
เขาบอกว่าอย่าไว้ใจมนุษย์
หาบริสุทธ์แน่แท้แม่คมขำ
เมื่อพลั้งพลาดขลาดเขลาเจ้าต้องจำ
อย่าเพลี่ยงพล้ำเช่นนี้ที่กล่าวมา
Calendar
Lovers
32 คน เลิฟแก้วประภัสสร
หน้าส่วนตัว
2236
