27 ธันวาคม 2553 17:12 น.
แก้วประภัสสร
อันคนเราเกิดมาใช้ฟ้าลิขิต
อย่ายึดติดรวยจนจนทุกข์ขัง
ไม่ต้องมีบ้านโตโก้เหมือนวัง
มีเงินทองพันชั่งนั่งกลุ้มใจ
ไม่ติดหรูดูหนังนั่งรถเบ้นซ์
กินมื้อเย็นโรงแรมแกล้มไวน์ใส
สวมเสื้อผ้าแบรนเนมอิ่มเอมใจ
ฉีดน้ำหอมรุ่นใหม่คล้ายไล่ยุง
เนื้อจระเข้ตีนหมีว่าดีนัก
ตุ๋นยาหนักโป๊บกันฟันถลุง
ทั้งหมูป่าผัดเผ็ดย้อมเช็ดพุง
ต่างบ้านทุ่งของฉันนั้นกินปลา
อยู่ชายไร่บ้านฉันนั้นแสนสุข
ตื่นเช้าปลุกเป็ดไก่ไล่หรรษา
ต้อนควายถึกคึกคะนองลงท้องนา
แล้วร้องเพลงหลั่นล้าประสาจน
ในความต่างแต่เหมือนคือเรือนอยู่
จะรังหนู...เรือนไทยก็ไม่สน
คือที่นอนก่อนตื่นชื่นกมล
ร้อนหรือหนาวไม่บ่นบนความจริง
สุขกับสิ่งที่เป็นอยู่ ไม่ไขว่คว้าสิ่งใดให้ใจเหนื่อย...
แก้วประภัสสร
27/12/2553
ขอบคุณภาพจากกูเกิ้ลค่ะ
23 ธันวาคม 2553 17:05 น.
แก้วประภัสสร
ในโลกอันบูดเบี้ยว มีหนึ่งเสี้ยวยังรู้สึก
มโนในสำนึก กตัญญูต่อมารดา
ในโลกอันลึกลับ หมุนสลับต่างนานา
บางครั้งไม่โสภา แต่มารดาแสนโสภี
ในโลกอันซับซ้อน ปุ่มปมซ่อนเบียดเสียดสี
สังคมมากชั่วดี แต่แม่นั้นมั่นมิคลาย
ในโลกที่เร่าร้อน ทุกขุมขอนแยกเสียหาย
น้ำแข็งเริ่มละลาย แม่กับคล้ายวังน้ำเย็น
เกิดมาเป็นตัวตน แม่ต้องทนด้วยทุกข์เข็ญ
เลือดตาแทบกระเด็น กินอยู่ไร้ในกันดาร
สองมือจับจอบเสียม หวังเพื่อเตรียมหาอาหาร
ให้ลูกอิ่มสำราญ เพียงเท่านี้แม่สุขใจ
ยามนี้แม่ชรา ดูแข้งขาจะสั่นไหว
หวังลูกจูงเดินไป ให้ถึงฝั่งก่อนสั่งลา
พ่อแม่คล้ายพระพรหม คอยอุ้มห่มแต่เดียงสา
หนาวร้อนพัดผ่อนพา ให้ลูกหายคลายกังวล
แม้โลกยังไม่ดับ หนึ่งคนนับวันทุกหน
รอวันกอดลูกตน ก่อนหลับตาเพื่อลาไป
แก้วประภัสสร
23/12/2553
21 ธันวาคม 2553 15:47 น.
แก้วประภัสสร
เพราะผิดพลาดคลาดเคลื่อนคืนเดือนดับ
คืนลาลับเหลือร้ายคล้ายเดียจฉันท์
เหมือนหน่ายแหนงแสร้งรักปักชีวัน
ปักใจนั้นให้เจ็บหนาวเหน็บกาย
หนาวสะพรั่นสั่นเทาเหมือนเจ้าเยือน
เหมือนเจ้าเลือนอื่นแทรกให้แยกหาย
ให้แยกทางย้อนกลับดินทับตาย
ดินกลบคล้ายปิดซ่อนแอบซ้อนเงา
แอบเย้ายวนชวนปลิ้มแล้วลืมใกล้
แล้วไฉนไม่สนว่าคนเหงา
ว่ามีหนึ่งนั่งจ้องจับจองเรา
จับจองเขาเคยชิดต้อยติดลม
ต้อยเคยเดินเพลินเล่นด้วยเป็นสุข
ด้วยไร้ทุกข์ดั่งทองมากองถม
มากองใจให้ชื่นระรื่นลม
ระขื่นขมจรจากมาพรากกัน
มาพรากเราพรากเขาให้เศร้าโศก
ให้ทั้งโลกเหมือนร้างทางสวรรค์
ร้างความรักร้างใจให้จาบัลย์
ให้มิ่งขวัญล้มครืนแล้วลื่นตาย
แล้วล้มลุกคลุกคลานนับนานเนิ่น
นับนานเกินแผกผันฝันสลาย
ฝันข้ามคืนขื่นขมตรอมตรมกาย
ตรอมวางวายผวาเพียงคว้าลม
แก้วประภัสสร
21/12/2553
ขอบคุณภาพจากกู้เกิ้ลค่ะ
19 ธันวาคม 2553 21:07 น.
แก้วประภัสสร
ขอให้คุณกิ่งโศก มีความสุขมากๆนะคะ
13 ธันวาคม 2553 11:36 น.
แก้วประภัสสร
เรียนนายกรัฐมนตรีที่เคารพ
หนูจะครบหลักห้าไม่ช้าหนอ
แต่เหมือนเกิดมีกรรมเกินช้ำรอ
กำพร้าพ่อขาดคู่อยู่เคียงกัน
ต้องระหกระเหินเดินหางาน
ตัดสินใจจากบ้านเพื่อสานฝัน
หวังเรียนจบครบเทอมเจิมเร็ววัน
ส่งเงินนั้นเลี้ยงแม่ที่แก่ชรา
หนูยอมอดยอมทนเพราะจนยาก
สู้ลำบากเพื่อท้องด้วยสองขา
แม้บางครั้งหกล้มจมโคลนมา
ต้องลุกยืนไม่ช้าเพื่อฝ่าฟัน
อนาคตขึ้นกับเงินกี่หมื่นบาท
หากประมาทอาจล้มจมความฝัน
ต้องสิ้นไร้ไม้ตอกยอกชีวัน
สำหรับฉันเปลี่ยนไปนั้นไม่กลัว
แต่ห่วงแม่แก่เฒ่าเฝ้ารออยู่
น่าอดสูโหดร้ายคล้ายเงาสลัว
นึกนึกแล้วใจแป้วแก้วตามัว
เหลือแต่ตัวหัวใจไว้นำทาง
เรียนนายกรัฐมนตรีที่เคารพ
หากว่าครบวาระช่วยสะสาง
อย่าให้หนูอยู่คี่ที่ปลายทาง
ช่วยเดิมวางบางใครไว้ให้ที
เห็นว่าท่านประกันมากพืชผล
ทุกตำบลนำร่องทั่วท้องที่
ขอให้เปรียบตัวหนูเป็นปุ๋ยดี
รับประกันให้ทีมีออยอ
ตะแล่มๆๆ
Calendar
Lovers
32 คน เลิฟแก้วประภัสสร
หน้าส่วนตัว
2036
