6 พฤษภาคม 2557 13:08 น.
แก้วประภัสสร
เดินดุ่มดุ่ม ดั้นด้น คนเดียวโดด
ครั้นพิโรธ แพ้พ่าย ก็ผ่ายผอม
ไม่ตรงหลัก ติดตรึง จึงตรมตรอม
ให้ห่างหอม ห่อเหี่ยว เรี่ยวแรงลา
ซึมซบเซา เศร้าโศก วิโยคสุด
นิยามมนุษย์ คลอนแคลน ใช่แผ่นผา
เหมือนทะเล คลั่งคลื่น ครืนโถมมา
ที่หนักหน่วง นักหนา น้ำตานอง
ทุกข์ท้นทรวง พ่วงกาย มีหลายหลาก
เถิดเพื่อนยาก เรานี้ มีสมอง
อย่าจับเจ่า เจ็บจม ขมเป็นกอง
เป็นใช่ทอง ที่ไหน ใครยินดี
ไปจริงจัง อะไร กับใครเล่า
ทุกคนเรา ล้วนตาย กลายเป็นผี
สู้ยอมรับ ความจริง ทุกสิ่งมี
ยื่นไมตรี ยิ้มรับ ให้กับกัน
อย่าเหยียดหยาม ว่าตน คนด้อยค่า
เอาเถิดน่า คลายทุกข์ สร้างสุขสันต์
มาบวกหาร คูณลบ ให้ครบครัน
ร่วมแบ่งปัน สร้างค่า มากกว่าทอง
แก้วประภัสสร // 05/05/2557
หน้าส่วนตัว
Calendar
Lovers
32 คน เลิฟแก้วประภัสสร
1562
