27 มกราคม 2555 16:04 น.

เขาว่า..ฉันชอบสร้างภาพ

 
  * ขอเพียงได้แบ่งปันสิ่งเล็กๆ น้อยๆ  ใจฉันก็พองโตอาบอิ่มด้วยความสุข*

             เวลาของฉันที่เหลืออยู่ อาจจะเหลือเพียงช่วงสั้นๆของชีวิต 
   
    หรืออาจจะยาวนาน ถูกต่อด้วยบุญ ด้วยการกระทำ ให้มีชีวิตอีกต่อไป

    หรือจะจบเมื่อไหร่ ก็คือเมื่อนั้น ฝืนสังขารและธรรมชาติไม่ได้

                 เถอะนะ ...แม้สิ่งที่ฉันนำมอบให้ ดูจะเยอะเกินไป

 จนบางคนไม่อยากรับ หรือใส่ใจมัน

            นั่นเป็นสิ่งที่ฉันเองก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า มันคือความจริง 

รัก โลภ โกรธ หลง ชอบ ไม่ชอบ ก็เป็นเรื่องธรรมดาเหมือนกับสังขาร

          แต่มีสิ่งหนึ่ง ที่ฉันพึงระลึกและพูดกับตนเองเสมอว่า

                  *  ฉันจะไม่ทำร้ายใคร *



         โลกนับวันยิ่งร้อน ระอุ ด้วยภัยธรรมชาติ เราวางใจกันเถอะนะ

อย่าให้โลกร้อนมากขึ้นกว่านี้ เพราะภัยร้อนจากจิต ที่มันคุกรุ่น    

ขอให้เราเรียนรู้ และอยากรู้ในสิ่งที่สร้างสรรค์ ดีกว่าทำลายความสัมพันธ์

ที่นับวันจะบอบบางกันเถอะค่ะ



         วันที่ 23 ที่ผ่านมา วันหยุดตรุษจีน ได้มีโอกาสเดินทางไปทำบุญ 

ไหว้พระที่นครปฐม

        ก็อดไม่ได้ ที่จะถ่ายภาพดอกไม้ที่กำลังเบ่งบานมาฝากเพื่อนๆ

  ถ่ายภาพเยอะ จนมีบางใครแซวว่า
 
" คุณ..นั่นดอกมะม่วง ไม่ถ่ายเหรอ อิ "   

ก็บอกแล้วว่า เราชอบสร้างภาพ ^ _^

        เชิญชมกันเลยดีกว่าค่ะ

1509

love

comment

25 มกราคม 2555 14:15 น.

ฉันอิจฉาจนได้เรื่อง

แก้วประภัสสร

เพราะความที่ฉันมีพี่ถึง 9 คน และทุกคน ก็มีอายุห่างกับฉันมาก
พวกเขาเลี้ยงฉันเหมือนลูกก็ว่าได้ เวลาที่พวกเขาคุยกัน ฉันอยากจะร่วมบทสนทนานั้นด้วย แต่เหมือนงานกร่อย เพราะฉันพูดคนละเรื่องกับพี่ๆ

ผู้ใหญ่มักจะคุยอะไรกันก็ไม่รู้ ฉันไม่เข้าใจ จริงๆนะ
นั่นคือเหตุผลทีฉันไม่ค่อยพูดจาตั้งแต่เด็ก มีโลกส่วนตัวมากมาย
เล่นขายของ ทำโน่น ทำนี่ ไม่ค่อยมีเพื่อนเล่นในวัยเด็ก
เพราะบ้านห่างจากหมู่บ้าน เวลาเจอเพื่อนที ฉันจะดีใจเป็นที่สุด
แต่ก็อีกนั่นแหละค่ะ
เพื่อนฉันส่วนมากเป็นเพื่อนผู้ชาย เขาเล่นอะไรก็ต้องเล่นด้วย
เตะมวย ยิงปืนที่ทำจากไม้ไผ่โดยใช้ลูกหว้าเป็นกระสุน ทอยเหรียญ
ฯลฯ

เมื่อฉันโตขึ้น เรียนมัธยม ด้วยตัวเล็กกว่าเพื่อนๆ พวกเขาก็ดูแลฉัน
เหมือนว่าเป็นน้อง ไม่ใช่เพื่อน
นี่คืออีกเหตุผลหนึ่งที่ฉันเติบโตแต่ตัว แต่นิสัยเป็นเด็ก
ชอบเอาแต่ใจกับคนที่เข้าใจฉัน
แต่ฉันก็แยกแยะได้เสมอ ระหว่างงาน ระหว่างเพื่อนที่ไม่รู้ใจฉัน

หลายครั้งฉันมักจะอิจฉา เวลาเห็นเพื่อนๆคุยกันอย่างออกรส สนุกสนาน ในขณะที่ฉันอยากคุยด้วย แต่พอคุยด้วย ก็เหมือนกับงานกร่อยเช่นวัยเด็ก
เพราะฉันคุยไม่เป็น ..ย้ำ คุยไม่เป็นจริงๆค่ะ

ความอิจฉาของฉัน มักจะทำให้ฉันชอบเอาชนะตนเอง
เมื่อเห็นพี่ๆ หรือเพื่อนทำอะไร ฉันจะชอบทำตาม และก็ได้เรื่องทุกครั้ง

เมื่อฉันเห็นเพื่อนหลายคนถักหมวก ถักผ้าพันคอ ฉันก็เริ่มอาการนั้น
โรคขี้อิจฉาของฉันมันคืบคลานเข้ามาในสมองหยักข้างซ้ายนิด ขวาหน่อย

05 มกราคม 2555 ที่ห้างเดอะมอลล์ท่าพระ ชั้น 4 ร้านขายไหมพรม
" พี่คะ อยากถักหมวกค่ะ ช่วยจัดไหมพรม และอุปกรณ์ให้ด้วยค่ะ เห็นเขาบอกว่าที่นี่สอนฟรีด้วยใช่มั้ยคะ ยังไม่เคยเรียนคะ " ฉันบอกพนักงานขาย

เมื่อเลือกสีไหมพรม ชำระเงินเรียบร้อย และเห็นอุปกรณ์ ก็มองๆ ยิ้มๆ
" เราจะถักแบบไหนคะ " บางครั้งฉันก็ไม่ค่อยละเอียดกับพวกนี้มากนัก
พนักงานขายและเป็นครูคนสอน " ที่นี่สอนถักเฉพาะนิตติ้งค่ะพี่"
ฉันทำตาโต " ฮ้า...ถักนิตติ้งเหรอคะ ทำไม่ได้ๆ ทำไม่ได้จริงๆค่ะ
พี่สาวเคยสอนตอนเด็ก พวกเขาถนัดขวากันทุกคน แต่เราถนัดซ้าย
ครูจะสอนยังไงคะ " ฉันตั้งถามไป

คุณนา ..อ้อลืมบอกไปว่า ครูผู้สอนชี่อ นาค่ะ
เธอยิ้มและบอกว่า " ทุกคนที่เรียนที่นี่ หลายคนถนัดซ้าย แต่เราจะสอนให้
เหมือนๆกันคือต้องทำมือขวาค่ะ รับรองทำได้แน่นอนค่ะ แรกๆอาจจะช้าหน่อยค่ะ"
ฉันครุ่นคิดอย่างกังวลใจ และรู้สึกตำหนิตนเองว่า
จะทำอะไรทำไมฉันไม่ถามก่อน ว่าเรียนแบบไหน

สุดท้ายฉันก็เปิดใจเรียนรู้กับสิ่งใหม่ที่ฉันไม่เคยคิดว่าจะทำได้

วันแรก ครูขึ้นห่วงโซ่ให้ แล้วให้ฉันกลับไปหัดถัก นิต เพิล
ขึ้นๆ ลงๆ แรกๆด้วยความถนัดซ้าย ฉันนั่งทำแบบหน้าตาซีเรียส
ขอย้ำว่า ซีเรียสจริงๆค่ะ อันนี้เจ้ที่บ้านก็บอกค่ะ
ฉันกลัวมันจะหลุด แม้จะตั้งใจเพียงใด ตอนเกี่ยวก็หลุดจนได้
หลังเลิกงาน ฉันมีนัดที่กับเดอะมอลส์ เดินเข้าเกือบทุกวัน
เพราะเอางานไปให้ครูแก้บ้าง เกี่ยวห่วงอันที่หลุดบ้าง
จนรู้สึกเกรงใจคุณนา แต่เธอก็พูดให้กำลังใจ และบอกเอามาให้ดูได้
ไม่ต้องเกรงใจ

ครูสอนให้ถักขึ้น 5 เซ็นติเมตร พอถักตามครูสั่ง เอาไปให้ดู
ครูดึงด้ายปรื๊ดๆออก จนหมด ฉันร้อง..โห...ครูๆ ดึงทำไมคะ
ครูบอกว่า ให้หัดถักให้คล่องมือเท่านั้น ...เอ่อ...ครูขา.....

เมื่อเริ่มของจริงๆ แรกๆฉันยังเก้ๆ กังๆอยู่ กลัวห่วงโซ่หลุดอย่างเดียวเลย
จากคนที่ไม่มีสมาธิ ชอบหยิบโน่น วางนี่ตลอด ทำให้ฉันหยุดการแช๊ตตอนเย็น
หยุดดูละครทีวี หันมาเปิดวิทยุสถานี วิทยาลัยจุฬาลงกรณ์ฟังเสียงบรรยายธรรมของท่านพระพุทธทาสบ้าง หรือแล้วแต่ทางผู้จัดจะเปิดให้ฟัง
การถักนิตติ้งครั้งนี้ ทำให้ฉันได้ข้อคิดเล็กๆมาใช้ นั่นคือ
การจะทำอะไร สมาธิเป็นเรื่องสำคัญ และเมื่อฉันมีสมาธิ งานที่ทำก็ราบรื่น
ผิดพลาดน้อยลง จากที่ครูให้ฉันถัก แทงลง 3 ครั้ง แทงขึ้น 2 ครั้ง
ให้ได้ ความสูง 22 เซ็นติเมตร ฉันนั่งทำอย่างใจเย็น ไม่ผลีผลาม ไม่รีบร้อน
ต่างจากวันแรกที่หัด ความกังวลที่มีอยู่ในตัวฉันมันมากเกินจะกล่าวเลยละค่ะ

ฉันเองก็ยังนั่งยิ้มให้กับตนเอง เพราะฉันเดินไปให้ครูดึงห่วงโซ่ที่หลุด
เพียงสองครั้ง และแล้ว

24 / 01/ 2555

" สวัสดีค่ะ ถักเสร็จตามที่ครูสั่งแล้วค่ะ " ฉันยื่นไหมพรมที่ถักให้คุณนา
ครูวัดๆ แล้วบอกว่า "ยังขาดครึ่งแถว ทำต่อค่ะ"
อ่า...เราว่าเราวัดแม่นแล้วน๊า แต่อาจจะเป็นเพราะว่า
ฉันยังนับแถวไม่เป็น
เมื่อถักครบ 22 เซ็นติเมตร ครูก็ให้คล้องสองห่วงแล้วแทงลง 1 รอบ
และก็แทงลงอย่างเดียวอีก 2 รอบ และก็ คล้องห่วงแทงลงอีก 1 รอบ
จบด้วยตัดไหม สนเข็ม แทงตรงกลางหมวกลง แล้วดึงพอสมควร
เก็บซ่อนด้ายด้านใน เก็บซ่อนด้ายตรงชายขอบหมวก และแล้ว....
หมวกใบแรกจากการหัดถักนิตติ้ง ในรอบ 46 ปีของฉันก็สำเร็จ ^ _^

เริ่มหัดถัก ขึ้นๆ ลงๆ ตามครูสั่งค่ะ

เริ่มถักจริงๆแล้ว

ได้รับคำชมจากพี่ๆที่นั่งถักมานานว่า ฝีมือครั้งแรกของฉันเยี่ยมมาก
พวกเขาหยิบไปดู รอบๆ แล้วบอกว่า เก่งมาก ไม่เห็นความผิดพลาด หรือโซ่หลุดเลย ต่างกับเขาที่ถักครั้งแรก ดูไม่ได้เลย อิ

ภูมิใจมากๆ จริงๆนะคะ

พี่ๆมักจะพูดกับฉันว่า ทำอะไรไม่ได้เรื่อง ไม่เป็นสับปะรดเลย
อะ...มาดูๆ ที่ฉันทำเนี่ย มันคือลายสับปะรด เห็นมั้ย ฉันทำสับปะรดเป็นแล้ว

โปรดมองที่หมวกฉัน ห้ามหันมองทรีนกา
ภาพจริงไร้มายา ไม่แต่งแต้มให้แก้มนวล

เฮ้อ....อิจฉาจนได้เรื่องจริงๆค่ะ

วันนี้จะหัดถักลายสาน เมื่อมีพื้นฐานจากใบแรกแล้ว คงไม่ยาก ใช่มั้ยคะเพื่อน