3 มีนาคม 2547 15:02 น.
แก้วประเสริฐ
วิเวกแว่วไก่แก้วขันประชันเสียง
สำเนียงเพรียกไพเราะเสนาะหู
น้ำค้างหยาดพร่างพรมร่างกายตู
บอกให้รู้ว่าวันใหม่ย่างใกล้เข้ามา
สายตายังคงจ้องดาราเฉิดฉันท์ฉาย
เปล่งประกายแสงสีสรรส่งมาหา
เหมือนดวงตาใครแลจ้องมองมา
ประสบตาตัวฉันพึงพรั่นสุดหัวใจ
อนาถหนอตัวฉันนี้คิดแล้วสุดเศร้า
อกเราแลน้ำใจใยช่างไม่ผ่องใส
นึกถึงวันเขาหนีรักสลัดไร้เยื้อใย
หนีจากไปไกลสุดขอบฟ้าเฝ้าอาดูร
ฉันผิดอย่างไรหรือเจ้าสุดที่รัก
จึงหน่ายนักหนีรักไปเสียสิ้นสูญ
อกพี่ช้ำในทรวงเศร้ายิ่งเพิ่มพูล
อยากจะกูลกอบเอารักให้กลับมา
ดาวเหนือเอ๋ยเหนือดาวกว่าใครเขา
เจ้าเป็นดาวดวงเด่นนภายากจะหา
ประกายเจ้าเคล้าแข่งแสงจันทรา
ประโลมฟ้าใยละพี่ไปสุดช้ำตรม
หลายวันนี้พี่รอเจ้าด้วยใจจิต
เพื่อลิขิตกำหนดชีวิตใหม่ให้สุขสม
สุดที่รักจงหันกลับมาอย่าใช้อารมณ์
ทุกคืนตรมยืนมองดาวเฝ้าคอยคืน
แสงอรุณฉายฉานดาวเหนือลับ
คงจะกลับหวนมาใหม่เขาไม่ฝืน
แต่รักพี่ที่เสียไปหวังได้กลับคืน
แต่เขากลืนเรื่องรักยากกลับมา
เดินเซซังหันหลังกลับนับแต่นี้
คงไม่มีวันเคียงคู่เขาดูเจ้าเสน่หา
ดาวเหนือเอ่ยค่ำคืนนี้พี่จะกลับมา
ชมดาราแทนหน้าเจ้าทั้งเศร้าตรม.
แก้วประเสริฐ.
3 มีนาคม 2547
1 มีนาคม 2547 23:44 น.
แก้วประเสริฐ
ขมิ้นน้อยอาจด้อยเรี่ยวแรงหด
บินลัดลดอ่อนล้าระอาหนอ
ไร้นกบินเคียงข้างหว่างพนอ
ไร้ปีกคลอคู่จิตคิดให้ตรม
หนทางไกลแสนไกลเกินไปถึง
อาจล้มตึงชีวาอุราขม
อาจบาดเจ็บปวดร้าวเศร้าระทม
อาจติดหล่มจมปลักปีกหักเอย
บินหลาเอ๋ยคอยอยู่ ณ ปลายฟ้า
ใจของข้าฯ อาจเศร้าเฝ้าเฉลย
บินเร่ร่อนรอนแรมแซมอย่างเคย
โดนเขาเย้ยเยาะอย่างหมางเมินกัน
แต่จะขอกล้าแกร่งแสดงอีกหน
กว่าชีพหม่นย่อยยับดับอาสัญ
ท่ามกลางแสงแรงกล้าของตาวัน
ยังคงมั่นฝ่าฟัน..วันถึงชัย
อัลมิตรา
ขมิ้นเอยเคยเก่งกล้าวาจาหาญ
เมื่อวันวานเคยโก่งร้องพนอเสียง
ไพเราะจิตจับหัวใจคนใกล้เคียง
เสียงร้องเรียงบินหลาน่าชมเชย
ระยะทางไม่อาจวัดได้ด้วยกำลังม้า
สติปัญญาบินหลาด้อยสุดจะเฉลย
แต่มอบให้นกขมิ้นมิตรอย่างเคย
แม้นจะเลยสติปัญาบินหลาก็ยอม
จะบินไปคู่เคียงเจ้าจนกายลับ
แม้นกลับถูกดูหมิ่นสิ่งแวดล้อม
ด้วยกายใจจะมิให้เจ้าตรมตรอม
สิ่งแวดล้อมดีชั่วล้วนตัวของมันเอง
โบราณท่านว่าไว้ในการคบหา
ให้นำพาใส่ใจเพราะตรงเผง
คนพาลนั้นมันมักชั่วตัวมันเอง
บัณฑิตเกรงหนีหน้าห่างหายไป
ขมิ้นเอยโลกเรานี้กว้างใหญ่ไพศาล
คนดีท่านมากมายกว่าชั่วเป็นไหนๆ
คนที่ชั่วควรหนีหลบไปเสียให้ไกลๆ
ถึงอย่างไรหากรบสู้เหม็นจะติดตัว
กลับมาเถิดไพรพฤกษานานาชาติ
มีที่วาดอักษรบทกลอนให้เฉิดฉันท์
บรรลือให้เจิดจรัสไม่สนเราช่างมัน
เราสองนั้นแคร์อะไรสิ่งไม่แน่นอน.
แก้วประเสริฐ.
แด่ยอดนักกลอนหญิงอัลมิตรา....กลับเถิดใช้ภูมิสติปัญญาที่เพริศแพร้าวพรรณรายของท่าน วาดบทกลอนท่านให้ระบือ......อย่าไปสนใจอะไรในสิ่งที่ไม่แน่นอน....ขอให้ท่านจงสร้างวีรกรรมสตรีในบทกลอนของท่านให้โลกระบือ....จดจำนามอัลมิตราไปชั่วฟ้าดินสลายเทอญ.....แก้วประเสริฐ.
หน้าส่วนตัว
800
Calendar
Lovers
17 คน เลิฟแก้วประเสริฐ
