29 มิถุนายน 2549 12:26 น.
แก้วประเสริฐ
รักปักใจ
สะท้านห้วงดวงจิตคิดสำนึก
หวนรำลึกถึงครั้งยังหวานฉ่ำ
ภาพในมือสั่นไหวฝังใจจำ
อดีตทำย้ำเตือนช่วงเลือนราง
เหตุการณ์นั้นผ่านไปจากวัยรัก
น้อยใจนักฝากลงตรงฟ้าสาง
เสมือนประชดปิดบังครั้งอำพราง
อรุณสว่างหนีร้างจากนางจร
ภาพที่ส่งตรงมาพาใจเศร้า
แสนปวดร้าวเฝ้าคำนึงถึงอัปสร
เด็กหน้ารักพักตร์พริ้มปริ่มบังอร
สวยอรชรอ่อนไหวคล้ายตัวเรา
อักษราแจ้งไว้ใช่ใครอื่น
สิ่งรักคืนฝากให้จากใจเขลา
หลงเชื่อคำเพื่อนยาปัญญาเบา
แต่นางเฝ้าคอยวันตัวฉันมา
จะทำไฉนใจเราเสียแล้วเอ๋ย
สิ่งที่เคยฝากไว้ให้ห่วงหา
นี่ก็เขาโน่นก็เจ้าเฝ้าโรยลา
ช่างพะว้าให้พะวงยากปลงใจ
อนาถแท้บุรุษชาติประหลาดนัก
โอ้ลูกรักเมียจ๋าข้าทำไฉน
เป็นบาปกรรมนำสร้างหรืออย่างไร
รบเร้าให้ผูกพันนั้นคอยคืน
นั่นก็ลูกนี่เมียเพลียใจเหลือ
สุดจะเกื้อเอื้อไว้ให้ราบรื่น
จะฝืนชีวิตปิดชะตามาพลิกฟื้น
กลัวคนอื่นตราหน้าว่าสิ้นชาย
นี่แหละหนอเพื่อนชายทั้งหลายเอ๋ย
บทเรียนเคยสร้างไว้คล้ายไม่สาย
ต้องวนเวียนเพียรทำแทบช้ำตาย
จะทำไฉนบอกด้วยช่วยค้ำจุน.
*** แก้วประเสริฐ. ***
28 มิถุนายน 2549 21:59 น.
แก้วประเสริฐ
ยุบหนอพองหนอ
๏ ฤาฦาลือเรื่องซื้อ..............คนจร
ลงส่งเกิดร้าวรอน........................ห่อนสร้าง
จุดหมายมุ่งตัดตอน......................คู่แข่ง ม้วยนา
กรรมก่อสนองมล้าง......................วอดสิ้นเผ่าพงศ์ฯ
สติตังค์พินาศคว้าง..............วางใจ
ฝันสว่างกลางกลไก........................กู่ก้อง
เดือนลับดับสิ่งไคล้.........................หวนสู่ ตนแฮ
ผันสิ่งแปรร่ำร้อง............................หมู่พ้องโหยหวนฯ
ยวนยวนชวนย่าเล้................แยบยล
หยิบหยิกยักย้ายก้น.........................บ่ฮู้
ยังยับยู่ยี่ย่น.....................................เหยียดแย่ จริงเฮย
หกหนึ่งวงสามรู้................................สูญสิ้นจินต์สลายฯ
ยังยังมิพังสิ้น..........................สหายเอย
ยุบหนอพองหนอเคย........................เลิศล้ำ
นำส่งสู่มิเฉลย..................................ใยพราก จากแฮ
หมกมุ่นเกริกไกรค้ำ........................นำฟ้าพาสนาน.๚๛
*** แก้วประเสริฐ. ***
27 มิถุนายน 2549 16:59 น.
แก้วประเสริฐ
ภูมิปัญญาพาพ้น
ดูกรภราดรสัทธานุสารี
ผู้ที่มีปัญญาพาแตกฉาน
ก้าวลงสู่สัมมัตตนิยามญาน
สัปปุริสภูมิสถานอันเกรียงไกร
ทั้งล่วงรู้ภูมิปุถุชนค้นหาเหตุ
กำหนดเขตกรอบกั้นอันผิดวิสัย
เพื่อแจ้งโสดาปัตติผลจนวิไล
ปัญโญไซร้ให้ฝึกตรึกทุกกาล
ด้วยการเพ่งปัญญาหาประมาณ
ทั้งตำนานนั้นสัปบุรุษที่กล่าวขาน
เป็นธัมมานุสารีที่เบิกบาน
จนชำนาญพลันพ้นสี่อบายภูมิ
อะไรเล่าสาเหตุปริเฉทสร้าง
พิจารณาวางจักษุคุกรุ่นกลุ้ม
ทั้งหูจมูกลิ้นกายภายในรุม
เข้าสุมทุมรุมทุกข์ปลุกใจเหลิง
มีรูปธรรมนามธรรมนำประดิษฐ์
สิ่งถูกผิดติดใจจนได้เถลิง
โผฏฐัพพรูปเสียงกลิ่นรสระเริง
ธรรมารมณ์กระเจิงเพลิงเผาเฝ้าตรอมตรม
สติตั้งข้างสัมปชัญญะหาสาเหตุ
นรกเขตด้วยกรรมอย่านำสะสม
หลีกพ้นห่างวางไกลจะไม่ระทม
แล้วสร้างปมด้วยธรรมนำปัญญา
นี่แหละหนอกงเกวียนเวียนธรรมะ
ใช้ชำระจิตไว้จนได้หรรษา
เป็นหนทางวางไว้ให้ลือชา
ก้าวเดินหน้าผ่ามรรคจักนิพาน.
*** แก้วประเสริฐ. ***
27 มิถุนายน 2549 00:43 น.
แก้วประเสริฐ
พรากยังจำ
งามจริงเจ้าเฝ้าคิดพิศสมร
ช่างอรชรอ่อนไหวคล้ายปุยนุ่น
พะเยิบพะยาบวาบหวิวพลิ้วละมุน
แฝงไออุ่นกรุ่นหทัยในสกนธ์
สวยซาบซ่านพลันวุ่นหมกมุ่นจิต
สิ่งน้อยนิดปิดป้องต้องสับสน
ลมโชยกลิ่นหอมเอื้อจนเหลือทน
โอ้ช่างล้นหนุนยวงช่วงไหวตาม
งามจริงหนอล้อภุมรินชินเกสร
ซ่อนออดอ้อนผ่อนเชิงเพลิงวาบวาม
เผยสิ่งปองต้องหวั่นพรั่นนงราม
เย้ายวนหวามหยามหทัยให้ใฝ่คิด
วิกฤติพ้องลองใจให้วาบหวิว
ก้านกิ่งหลิวปลิวพล่านสะท้านจิต
พลิ้วไหวโปรยโหยหาทีละนิด
เหลือเยื้อติดปลายใบไหลโรยริน
พริ้งเพริศพิศจิตยวบรวบไหวหวั่น
สิ่งกำนัลนั้นใหญ่ไปเสียสิ้น
จินต์แทบขาดจากห้วงล้วงชีวิน
ครั้นได้ยินเสมือนกลองร้องลั่นรบ
วกวนเวียนเพียรสร้างระหว่างขอ
เพียงแค่รอพอเพียงเลี่ยงบรรจบ
วูบวาบหวั่นสั่นฤทัยหากได้พบ
วิกาลตลบกลบสิ่งยากยิ่งจำ
มิจากไปใจขาดเสียแล้วเอ๋ย
สุดเฉลยเผยสิ่งให้คงได้ช้ำ
วีรกรรมซ้ำเติมหากเสริมทำ
ต้องระกำมิพรากจากดวงใจ.
*** แก้วประเสริฐ. ***
25 มิถุนายน 2549 11:32 น.
แก้วประเสริฐ
ฤกษ์เสน่หาอาลัย
เหลือบแลสาวคราวรุ่นหวนครุ่นคิด
ย้อนสู่จิตยามหนุ่มชุ่มใจเหลือ
ดำแดงขาวพราวเพริศเลิศสิ่งเจือ
ล้วนหนุนเกื้อเอื้อเสน่หามาปองกาย
โลมไล้เรียงเคียงสมรป้อนสิ่งหวาน
แฝงซาบซ่านผ่านเอื้อนเอ่ยเฉลยไว้
ใฝ่ในรสปลดสิ่งเฝ้าเคล้าลวดลาย
แหวกน้ำใสว่ายดำผุดดุจปลาคะนอง
ฟองแตกผาลผ่านสิ่งปองสนองนัก
เสริมอารมณ์ปลักยักย้ายไม่เป็นสอง
เล่นซ่อนหาพาวนล้นสิ่งปอง
เสียงร้องก้องผองพฤกษาพาสราญ
ชงโคแดงแฝงชมพูดูงามนัก
ยวนประจักษ์ม่วงแดงแฝงสิ่งซ่าน
กลีบหอมกรุ่นละมุนใจในตระการ
ยากผ่านวันสรรค์ฉวีที่ผ่านมา
รสฝากลงตรงหทัยให้ปั่นป่วน
ล้วนแทรกชวนหวนครั้งยังหรรษา
เอิบอิ่มรสหมดเสียสิ้นจินตนา
กาลเวลาซ้ำเติมมิเหิมใจ
หมดเสียสิ้นปิ่นเพชรเกล็ดมณีแก้ว
สิ่งเพริศแพร้วแนวปลักต้องผลักไส
ครั้นแลพบจบสิ้นแล้วแป้วหทัย
เกิดชาติใหม่คงใคร่ไล้โลมเรียน.
*** แก้วประเสริฐ. ***
หน้าส่วนตัว
962
Calendar
Lovers
17 คน เลิฟแก้วประเสริฐ
