31 พฤษภาคม 2547 15:39 น.
แก้วประเสริฐ
จะเรียงถ้อยร้อยรักพลางครุ่นคิด
ร้อยชีวิตคิดร้อยหัวใจใคร่แถลง
เพียงคิดไปใคร่จะทำจำเนียรแจง
สุดจะแสร้งเพราะจิตใจใคร่กระทำ
สำเนียงแจ้วแว่วหวานผ่านระริก
หวามชีวิตจิตดวงใจให้ระส่ำ
รำพึงเพรียกพลิ้วหวานในการร่ำ
การกระทำผ่านชีวิตคิดหวามใจ
เพียงแรกพบสบพักตร์รักหรือนี่
ดวงใจที่ว้าเหว่ให้หวั่นไหว
สำเนียงแจ้วแว่วหวานซึ้งกระไร
โยกจิตใจไหวหวั่นดูสั่นคลอน
นี่นะหรือที่เขาว่าความรัก
เมื่อประจักษ์หัวใจคล้ายหลอกหลอน
มันงวยงงสั่นสะท้านช่างบั่นทอน
จิตใจอ่อนหวามหวิวพลิ้วกายา
สุขต่างพรั่งพรูสู่ในห้วงชีวิต
นอนยืนคิดพิศอะไรให้หรรษา
นั่งคนเดียวยังยิ้มอิ่มอุรา
แม้ฝนฟ้ายังแลเห็นงามวิไล
นี่นะคือโรครักประจักษ์จิต
ใครที่ติดโรคนี้เหมือนบ้าใบ้
ใครไม่ผ่านไม่รู้เป็นอย่างใด
โอ้ไฉนคนทั้งหลายจึงบ้ารัก
ดุจตัวฉันนั้นผ่านวันวานอดีต
แล้วถูกปลิดหักไปเสียดายนัก
ยังสุดซึ้งตรึงใจใคร่ประจักษ์
หาความรักสักครั้งจากใจจริง.
แก้วประเสริฐ.
30 พฤษภาคม 2547 11:51 น.
แก้วประเสริฐ
ฟ้าเอ๋ยฟ้าทรงพลามสิทธานุภาพ
ทรงนิราศบำเรอสุขทุกข์ทั้งผอง
อีกทวยเทพทุกชั้นฟ้ามาคล้อง
เสนอสนองทุกชนชั้นนั้นชื่นใจ
ฟ้าเอ๋ยเคยช่วยเหลือชนทุกชั้น
แล้วประทานสิ่งนั้นคนทั้งหลาย
ให้ชุ่มชื่นระรื่นสุขจิตใจกาย
เหตุไฉนจึงควรได้ละเลยเรา
ฟ้าเอ๋ยท่านลำเอียงไปหรือเปล่า
หรือมัวเมาเพลิดเพลินสิ่งใดเล่า
จิตใจฉันช่างไม่เห็นเช่นเขา
ตัวของเราไม่หลู่ดูหมิ่นเลย
ฟ้าท่านเอ๋ยลูกขอเพียงน้อยนิด
ได้มีจิตช่วยกรุณาอย่านิ่งเฉย
ขอเพียงท่านอย่ามาทำเฉยเมย
สิ่งที่เคยมอบให้คนทั้งปวง
ฟ้าเอ๋ยฟ้าลูกผิดไปหรือเปล่า
มันแสนเศร้าสุดบอบช้ำสุดหวง
สิ่งที่มอบด้วยใจนั้นถูกลวง
มันช้ำทรวงสุดบอกต้องพึ่งฟ้า
ฟ้าท่านเอ๋ยโปรดมอบพลานุภาพ
ให้คนทราบความรู้สึกของข้า
ว่ารักเขาด้วยใจที่มีมา
เพียงแต่ว่าเขารักเพียงสักนิด.
แก้วประเสริฐ.
28 พฤษภาคม 2547 14:49 น.
แก้วประเสริฐ
ลมฝนโปรยโรยริ้วพลิ้วเป็นฝอย
ละอองน้อยสาดกระทบกายใจชุ่มชื่น
เดินตากฝนคนเดียวในค่ำคืน
แสนระรื่นชื่นฉ่ำในวิญญา
เห็นสาวน้อยร้อยชั่งนั่งร้องไห้
มองแลไปอยู่ใต้เงาพฤกษา
คงเปล่าเปลี่ยวมีปัญหาที่ตามมา
กลุ้มอุรานั่งอยู่แต่ผู้เดียว
จึงหลบฝนเดินไปนั่งเคียงชิด
ทำตัวสนิทเธอหันมาทำตาเขียว
ยิ้มให้เธอแต่เรากลับหน้าเซียว
ประเดี๋ยวเดียวเธอหันหน้ากลับไป
เธอไม่ว่ากำลังใจมาถามไถ่
เรายิ้มให้ถามเธอไปเป็นไฉน
มาร้องไห้คนเดียวอยู่ทำไม
บ้านอยู่ไหนจะไปส่งคนดี
เธอหันมายิ้มให้ช่างวิไลลักษณ์
โอ้พริ้มพักตร์ลักขณาแม่มารศรี
สวยหยาดเยิ้มปานอุมาในราตรี
นัยน์ตานี้งามราวดุจดาวเดือน
สำเนียงเธอเอ่ยเอื้อนดุจระฆังใส
ช่างหวามใจหาใครจะมาเหมือน
สำเนียงเสนาะเพราะพริ้งยามยลเยือน
ดุจดั่งเหมือนตัวลอยสู่ชั้นพรหม
สำเนียงแว่วว่าชายผลาญทรวงอก
จึงระทกหม่นหมองด้วยไม่สม
มีรักที่มอบให้หญิงอื่นชม
จึงขื่นขมต้องตรมอยู่เดียวดาย
จึงกล่าวถ้อยร้อยคำตัวพี่นี้
ด้วยไม่มีหญิงอื่นมาสมหมาย
ก็ชอกช้ำแสนระกำใจละลาย
หาหญิงใดเป็นคู่ยากจริงจริง
เธอยิ้มพลางกล่าวขานชายเจ้าชู้
ดูดู๋ดูกล่าวถ้อยด้วยทุกสิ่ง
คงหัวร่อเยาะหยันคำของหญิง
หากใจจริงหญิงได้สบายอารมณ์
ได้ฟังคำหญิงชายเจ้าชู้ไก่โต้ง
โอบเอวโลมนวลอนงค์พอเหมาะสม
อ้อนฉอเลาะคำหวานถ้อยคารม
มีอารมณ์อ่อนไหวไปตามกัน
ต่างถ้อยพรอดคำหวานสำราญรัก
ประโลมจักโลมถ้อยร้อยกระสัน
พึงอิงแอบแนบข้างระหว่างกัน
จวบเวลากาลย่างเข้าสู่อรุโณทัย
เธอผลักกายฉันหมายองค์ทรงเครื่อง
ร่างเธอเรืองรัศมีผุดผ่องใส
สวยบริสุทธิ์ผุดผาดงามวิไล
แล้วเอื้อนไปถ้อยวาจาพางุนงง
ฉันนี้มาเพราะวาจาเธออธิษฐาน
ด้วยตัวฉันเคยเป็นคู่สมประสงค์
ชาติก่อนนั้นเคยอธิฐานเจตจำนง
จะร่วมองค์ทรงไว้ในเรื่องรัก
ขอเธอจงถนอมตัวไว้ในกุศล
จะเป็นผลต่อเราเป็นยิ่งนัก
เธอละภพนี้แล้วจะได้ประจักษ์
มาครองรักสมสู่ทุกชาติไป
พอเสร็จคำถ้อยแถลงร่างลอยขึ้น
สู่ภาคพื้นนภาแล้วเลือนหาย
ยังติดถ้อยคำหวานมิกลับกลาย
หัวใจจะวายเมื่อพบประสบนี้
แสงอรุโณทัยฉายทาบพื้นส่อง
นัยน์ตาฉันหมองออกเดินจากที่
หันกลับมองวิมานรักที่เคยมี
ลากันทีสร้างกุศลเพื่อพบเธอ.
แก้วประเสริฐ.
27 พฤษภาคม 2547 17:16 น.
แก้วประเสริฐ
แลตะวันยามชิงพลบหลบแมกไม้
ท้องฟ้าใกล้ราตรีมีจันทร์ฉาย
บุหลันเสี้ยวเลี้ยวลิบสุดฟ้าไกล
หมู่แมกไม้อึ่มคลื้มเสียงนกร้อง
ลมโชยพัดอ่อนไหวใบไม้หวิว
กิ่งอ่อนพลิ้วประสานเรไรก้อง
มองนภาเมฆขาวลอยเป็นละออง
จักจั่นร้องส่งประสานวังเวงใจ
รักเอ๋ยหนอทำไมช่างยากนัก
ประเพณีจักกั้นขวางทางรักได้
สองใจผูกพันมั่นรักช่างกระไร
เหตุไฉนรักมิสมดังใจปอง
มีแต่ใจเรามั่นผูกพันรัก
สมานสมัครรักกันไว้มิเป็นสอง
เรื่องของรักมั่นเสมอมิเป็นรอง
สัญญาต้องครองคู่อยู่ด้วยกัน
แม้ฟ้านั้นจะกำหนดกฏเกณฑ์รัก
สองเราจักหักให้ได้แม้ฝัน
โอ้ประเพณีขออย่ามากีดกั้น
ดุจตะวันจันทร์ดาราคลาเยือน
ฟ้าเอ๋ยฟ้าเรื่องฟ้าอย่ายุ่งฉัน
มิอาจกั้นความรักนั้นดุจเสมือน
เงาและกายฝากไว้ไม่แลเลือน
ฟ้าและเดือนย่อมคู่ไว้ในโลกา.
แก้วประเสริฐ.
26 พฤษภาคม 2547 13:02 น.
แก้วประเสริฐ
ความมีเพื่อนมากมายหลายชนชั้น
นึกถึงวันผ่านมาใจให้สุขี
มีสุขทุกข์รุกเร้าในชีวี
ยังเป็นที่เบิกบานใจสราญรมย์
เพื่อนคือคนแปลกหน้าในคนแรก
ความรักแปลกเกิดขึ้นก็เพราะเพื่อน
เพื่อนสนับสนุนห่วงใยและคอยเตือน
เปรียบเสมือนเกาะกำบังแห่งตัวตน
แม้ห่างไกลแต่ใจยังคิดถึง
คอยคำนึงถามไถ่ด้วยใจสน
เป็นรักแท้ห่วงใยในใจตน
เสมอคนอยู่ในใจคล้ายเงาเรา
แต่เพื่อนนั้นแบ่งออกได้สองประเภท
แท้เทียมแยกต้องดูจิตใจเขา
รักแท้คอยช่วยเหลือมิหวังเอา
สุขทุกข์คอยบรรเทาด้วยใจจริง
อีกประเภทนั้นหวังแต่โกยกอบ
เพื่อนมิชอบช่วยเหลือในทุกสิ่ง
เพียงแต่หวังจะมาหาพึ่งพิง
ถ้าเราอิงเขาจะหนีห่างไกล
ขอฝากคำนี้ไว้ให้แก่คนทั้งหลาย
ทั้งหญิงชายเมื่อจะริมีเพื่อน
ให้ทดลองน้ำใจอย่าแชเชือน
การมีเพื่อนอย่าใช้เพียงอารมณ์.
แก้วประเสริฐ.
หน้าส่วนตัว
1081
Calendar
Lovers
17 คน เลิฟแก้วประเสริฐ
