20 พฤศจิกายน 2548 10:18 น.

* รักฤาธรรมร้าง *


                     * รักฤาธรรมร้าง * 

     ๏เรียงเรียงเพียงใคร่รู้       บทจร 
ธรรมที่พึ่งขาดตอน                 ห่อนร้าง 
รักยังสู่ร้าวรอน                       หลอนเร่ จริงนา 
หวังที่เคยจัดสร้าง                   ป่วนให้สูญสลาย ฯ 
  
     ๏รอนรอนรักสู่ไว้               ด้วยใจ
ปั่นป่วนสู่ภายใน                     ชอกช้ำ
รินรินส่งเหือดหาย                  แฝงสู่   หนองแฮ
กัดกร่อนจนหมองคล้ำ            ส่งให้ใจหมอง ฯ

     ๏ตัณหาพาสู่ไว้                  ใจหลง 
รูปที่คิดพะวง                          พร่ำเพ้อ 
จิตส่งจนงวยงง                       ครวญคร่ำ 
ยากแบ่งแฝงธรรมเก้อ            หลบลี้หนีหาย ฯ

     ๏รักธรรมยามใฝ่เอื้อ        อาทร 
หญิงหนึ่งพึงอาวรณ์               สู่ห้วง 
แทรกสมสู่ยากถอน                เกิดก่อ กรรมแฮ 
แนบส่งจิตดุจห้วง                   บ่วงฟ้ามาสนอง ฯ 

     ๏นึกธรรมนำส่งไว้            ในใจ
สรรค์เพื่อจะผ่องใส                แน่แท้
หวนถึงสิ่งสำเร็จใน                 บทอยู่    วางแล
ธรรมที่สำเร็จแม้                    บ่งใช้สรวงสวรรค์ ฯ

     ๏อิทธิบาทสี่ย่อมรู้               ภายใน 
ฉันทะที่พอใจ                         ย่อมแท้ 
ความเพียรส่งสดใส                สิงสู่ จิตเฮย 
หทัยที่ตรวจอ่อนแล้                แน่แท้ยังผล ฯ 

     ๏รักหรือฤากรรมค้ำ          เจือจุน 
สรรค์สิ่งฝากเกื้อกูน               บ่ฟ้า 
หลงผิดปลดสร้างบุญ              แหนห่อ ใจนา 
โลกเหวยใยเป็นข้า                อ่อนล้าจริงหนอ ฯ 

     ๏ศีลสมาธิส่งไว้                ปัญญา 
ธรรมที่เคยนำพา                  สู่ร้าง 
รักเอ๋ยบั่นแล้วหนา                หนีส่ง หลีกแฮ 
เบิกธรรมที่เคยสร้าง             ลุห้วงคืนสนอง. ๚๛ 

              * แก้วประเสริฐ. *

765

love

comment

19 พฤศจิกายน 2548 13:10 น.

เพียงน้ำคำที่พร่ำหวน(บินหลาคราฝันนกขมิ้น)

แก้วประเสริฐ


                เพียงน้ำคำที่พร่ำหวน
              (บินหลาคราฝันนกขมิ้น)

     เสียงน้ำคำพร่ำหวานใดปานเท่า
ช่างรึงเร้าเฝ้าคำนึงสุดซึ้งหวน
แทรกซึมจิตคิดประหวัดดุจเตือน
ฉาบเข้าเลื่อนเสมือนแฝงแห่งดวงใจ

     โลมรินหยาดพาดสู่ฝันอันกระจ่าง
ใสสว่างกลางสี่ห้องกรองสดใส
สายเลือดหุ้มนุ่มเนื้อเยื้อภายใน
เฉิดไฉไลคล้ายดั่งห้วงดวงสมร

    ลมเหมันต์พัดผ่านสุดพล่านจิต
หนาวน้อยนิดติดกายให้หลอกหลอน
คนจากไปไกลสุดฟ้าแสนอาวรณ์
ดุจไฟฟอนแผดเผาเฝ้าลุ่มลึก


     ตรึกเพียงฝันสรรค์เป็นห่วงล้วงผ่าน
ความจัดจ้านคารมบ่มดุจลมผนึก
เป็นเกล็ดรักใหญ่น้อยพลอยรำลึก
สร้างความคึกคะนองใจให้ฟุ้งซ่าน

     อิสตรีที่ฝันพลันผ่านห้วงอิสระ
สีตลรัศมีกายะพุ่งรุ้งเฉิดฉาน
ก่อกำเนิดเพริศพริ้งสิงภาสน์กานท์
ช่างซึ้งหวานซ่านรำลึกสู่ใจจำ

     สะเทือนชีวันขวัญชีวาพาผนึก
อดสะเทินตรึกคำกานท์ผ่านสิ่งล้ำ
อดีตกาลสรรค์แต่งแฝงคำนำ
อินทุนำดาราทองผ่องใจเรา

     เพียงน้ำคำจำแนกแฝงหวานจิต
จึงพึงพิศคิดฝากใจให้แก่เขา
คำพร่ำหวนล้วนผนึกตรึกเอา
มาต่อเข้าเหลือไว้เพียงอังคาร

     เหลือวิญญาณพล่านไว้สุดฟุ้งซ่าน
เข้าเผาผลาญแต่คำหวานชโลมสาร
จึงพร่ำคำน้ำหวานเมื่อวันวาร
หยดระรานผลาญหัวใจยังใฝ่ครอง.

            * แก้วประเสริฐ.*
         ๑๙ พฤศจิกา ๒๕๔๘
                 ๑๓.๐๐ น.

1253

love

comment

17 พฤศจิกายน 2548 13:53 น.

หลังม่านควันกระทง

แก้วประเสริฐ

หลังม่านควันกระทง

คืนเดือนเพ็ญเด่นสว่างฟ้างามใส
เฉิดไฉไลกลางงานทหารกองหนุน
หมู่ผู้คนมากมายร่วมเจือจุน
สร้างอบอุ่นช่วยเหลือเอื้อสามัคคี

สะพานน้อยร้อยใจให้คร่ำคร่า
ทั้งเหล้าปลาอาหารจัดเต็มที่
อีกดนตรีลีลาศสุดเปรมปรีดิ์
สถานที่นี้มีไว้ใช้ลอยกระทง

ทั่วทั้งงานเรียงรายด้วยไฟสวรรค์
โคมเฉิดเฉลาสิ่งสรรค์อันระหงส์
จันทราเทียมเลี่ยมดาวเคล้าอนงค์
พฤกษาพงรอบทางกระจ่างดารา

สิ่งอบอวลธูปหอมล้อมเทียนว่อน
คลุ้งสะท้อนแสงจันทร์สายธารพร่า
กระทงน้อยลอยเวียนวกไปมา
เสียงร้องหาชักชวนล้วนเชื้อเชิญ

ยืนพิงสะพานพล่านใจหทัยนัก
คนที่รักหายหน้าพาหนีเหิน
ถูกล้อเลียนจากเพื่อนเตือนสิ่งเกิน
พวกเขาเพลินออกเต้นเห็นสำราญ

โคมสวรรค์ถูกปล่อยล่องลอยฟ้า
แทนดาราที่หลบลี้หนีห่างหาย
หลายต่อหลายโคมทองล่องเรียงราย
มองดูคล้ายยี่เป็งงานลานแม่น้ำปิง

สาวงดงามนางหนึ่งพึงออดอ้อน
หวังจะต้อนเข้าเต้นรำขำใจยิ่ง
ช่างสวยบาดปาดหัวใจเสียจริงจริง
โอ้ยอดหญิงได้แต่ยิ้มยากกริ่มใจ

จนดึกดื่นเที่ยงคืนงามจันทร์ส่อง
หยาดละอองน้ำค้างโปรยโรยใส
ทุกชีวิตปรีดิ์เปรมเกษมหทัย
ร้องอวยชัยถวายพระพรด้วยไชโย.

* แก้วประเสริฐ.*

1348

love

comment

15 พฤศจิกายน 2548 11:15 น.

หยาดแก้วใบไม้ร่วง

แก้วประเสริฐ


                 หยาดแก้วใบไม้ร่วง

        ความหมุนเวียนแปรผันวสันต์ร้าง
สิ่งเวิ้งว้างยามเหมันต์หันมาสู่
หมอกน้ำค้างเคลียเคล้าเจ้าพธู
เปลี่ยนฤดูเปลี่ยนใจให้ละเมอ

     ฉันนี้เปรียบใบไม้ไกลห่างต้น
แต่สู้ทนเก็บช้ำระกำเสมอ
ถูกกีดกันออกห่างร้างจากเธอ
เพียงพร่ำเพ้อเผลอเฝ้าเขานินทา

     วาสนานี้หนอพอใบแก่
ไร้เหลียวแลปล่อยห่างวางข้างหน้า
แม้นจะรักมักชอบประกอบมา
สิ้นศรัทธาเฒ่าชะแลแย่ทุกคราว

   *  ความเจ็บช้ำร้าวใจในใบไม้
คือถูกทิ้งเปล่าดายในสายลมหนาว
ร้าวรานกายหนาวเหน็บใจในเรื่องราว
ไม่มีข่าวจากฟ้าไกล....ปล่อยให้รอ *
  ( *....*กลอนของคุณนางสาวใบไม้ ขอรับ)

     ครั้นเหมันต์ย่างกรายใบไม้หล่น
ปลิวว่อนวนลมพุ่งคลุ้งจริงหนอ
ใบห่างต้นคนห่างรักยากจักคลอ
ข่าวที่รอสูญสลายในสายลม

     หยาดวสันต์หยดสุดท้ายรินไหลห้วง
ซุกซ่อนทรวงล้อลมหนาวที่เคล้าบ่ม
น้ำค้างพรมดุจน้ำตาที่ข้าตรม
ยากจะข่มลมสะบัดพัดแรมรอน

     ใบไม้พลิ้วริ้วใบเกล็ดหยาดแก้ว
ระยิบแพรวแวววับพลันเริงร่อน
ลอยละล่องท้องนภาฝากวิงวอน
เงาสะท้อนร่อนเร่ไปสู่สายธาร

     คลื่นแห่งรักเฝ้าวนหล่นสู่ปลัก
ยากยิ่งนักใฝ่ปองลองประสาน
ดุจใบไม้คลายต้นสุดทรมาน
สิ่งสราญพลันสลายในพริบตา.

        * แก้วประเสริฐ.*

979

love

comment

14 พฤศจิกายน 2548 11:57 น.