19 กรกฎาคม 2549 11:28 น.
แก้วประเสริฐ
ทะเลรัญจวน
พายุคลั่งดังพิโรธเฝ้าโลดแล่น
ปั่นป่วนแกนแขวนสินธุคุกรุ่น
ฉวัดเฉวียนเวียนตวัดพัดวิจุณ
เหมือนรักวุ่นขุ่นแค้นแน่นอุรา
ลมห้วงรักหนักจิตจนคิดมาก
สิ่งมาพรากยากยิ่งระวิงหา
แสนรัญจวนป่วนฤทัยนัยนา
ปลาบวิญญาณ์ดวงจิตติดระทม
ทะเลงามยามเรียบเปรียบใจเจ้า
ทำไมร้าวเศร้าสร้อยพลอยขื่นขม
สิ่งแตกแยกแทรกไว้จนได้ตรม
ลมเอ๋ยลมบ่มนักพรากจากใจ
ต่อแต่นี้มีใครพิไลรัก
ล้วนนำชักพักไว้ไม่ผ่องใส
โอ้ดวงจิตติดพายุคุกรุ่นไป
สิ่งสร้างไว้คอยวันอันรัญจวน
นับวันนี้มีใครที่ไหนเล่า
จะคอยเฝ้าพะนอพ้อสิ่งหวน
แม้นยากนักรักถึงกึ่งเย้ายวน
มิอาจทวนล้วนลับกลับรำพึง
ทะเลเอ๋ยทะเลใจใยอ้างว้าง
ลอยเคว้งคว้างฤาลับกลับคิดถึง
วิจิตรกาลผ่านเก่าเฝ้าตราตรึง
เหลือสิ่งซึ้งลงห้วงแห่งดวงใจ.
*** แก้วประเสริฐ. ***
16 กรกฎาคม 2549 11:51 น.
แก้วประเสริฐ
** ขลุ่ยร้าง..นางคอย **
สุริยาย่ำสนธยาพนาผวน
กอไผ่ชวนนกร้องแซ่ซ้องหา
เสียงขลุ่ยแผ่วแว่วหวานซ่านซึ้งมา
เยือกเย็นพาทำนองปองคำนึง
ลำดวนหอมอบอวลล้วนกลิ่นเร้า
ดอกคัดเค้าขาวปทุมพิกุลซึ้ง
แก้วผลิดอกออกคู่ชวนตะลึง
งามสุดซึ้งตรึงไว้ในดอกพุด
เสียงละห้อยอ้อยอิ่งกริ่งร่ำหา
โฉมกานดาฝากใจให้ซึ้งผุด
โอ้สาวน้อยพงไพรใสพิสุทธิ์
ที่สวยสุดดุจอัปสรซ่อนงาม
วิเวกหวานผ่านแว่วแผ่ววิหค
ผีเสื้อผกผลุนผลันเป็นชั้นอร่าม
ล้วนวิจิตรคิดสาวเจ้านงราม
วับแวววามงามรำพึงถึงสาวไพร
ทำนองซึ้งตรึงผ่านกระชั้นเพี้ยน
สำเนียงเปลี่ยนไปไกลให้สงสัย
ฤาตัวเขาเฝ้าคำนึงซึ้งอาลัย
ฝากดวงใจไว้ในป่าพนาวัลย์
ตะวันลับกลับเหลี่ยมเปี่ยมกาลเปลี่ยน
เสียงเคยเวียนสูญหายไม่สุขสันต์
แลนางคอยร้อยบุบผาวิลาวัลย์
ช่างโศกศัลย์ตาปรอยคอยขลุ่ยมา
กระท่อมน้อยคอยรักยังพรักพร้อม
บุบผาล้อมย้อมกลิ่นรินนาสา
กลิ่นไม้ดอกนาพันธุ์นั้นนำพา
อีกกานดาบรรเลงเพลงอารมณ์
เสียงขลุ่ยเอ๋ยเลยไปเสียแล้วหรือ
สิ่งยึดถือคงพรากจักขื่นขม
โอ้นางคอยขลุ่ยร้างสร้างอกตรม
เฝ้าระทมคอยวันคืนที่ชื่นบาน.
*** แก้วประเสริฐ. ***
14 กรกฎาคม 2549 10:35 น.
แก้วประเสริฐ
เทวีหยาดฟ้า
งามเหลือเกินยอดอนงค์หลงเพ่งพิศ
บุบผาวิจิตรฟ้าสวรรค์อันพราวพร่าง
เลิศลักขณาใดเทียบเปรียบนวลนาง
สวยสว่างกระจ่างล้ำนำปฐพี
ทั้งสามภพจบแดนแคว้นฤาเรื่อง
ล้วนประเทืองเรืองนามยามโฉมศรี
แย้มยิ้มโอษฐ์จรดสายตาพร่าฤดี
ชวนเปรมปรีดิ์ศรีสวัสดิ์รัตนา
อุษาโยค..โฉลกเฉลาเคล้าริมโขง
รัญจวนโปร่งหฤทัยให้หรรษา
เฝ้าเคียงข้างนงนุชบุษบา
อัปลักษณ์กายาสะท้านหวั่นอารมณ์
สวรรค์เอยใยแกล้งแสร้งประหวั่น
สิ่งกำนัลอันวิจิตรฤาเหมาะสม
ตรึกความหอมย้อมฤดีที่ภิรมย์
จนงวยงงหลงนางข้างโขงเจียม
ท่าล้งตรงชาวบลูสู่ธาราเอ๋ย
ไม่ลืมเลยสายธารอันยอดเยี่ยม
ภูเขาผาเมฆาย้อยคอยมาเทียม
สายลมเปี่ยมอารมณ์นักชักหวั่นใจ
ยามยืนใกล้ไล้อารมณ์ข่มใจคิด
หอมหวลติดจิตยิ่งพรั่นผ่องใส
ทรวงเอ๋ยทรวงโลกนี้จะมีใคร
เทียบเราได้ใกล้เทวีศรีบุษบา.
*** แก้วประเสริฐ. ***
12 กรกฎาคม 2549 13:45 น.
แก้วประเสริฐ
กำพุชนารี
โอ้...บุบผามาลีศรีกำพุช
สวยบริสุทธิ์ดุจดาราพราวพร่างฟ้า
งามโดดเด่นเหลือล้ำงามลักขณา
ทั้งกิริยาอ่อนช้อยดั่งพลอยจันทร์
ยามเดินเหินเพลินตาสง่าพริ้ง
อ้อยระวิงแสงสุริยาฟ้าเสกสรร
เบิ่งสีทองส่องประกายฉายพลัน
สำเนียงนั้นแว่วมานามนารี
วิหารคดจรดไว้ในภาพปั้น
ดั่งเทวัญอัปสรตอนแย้มศรี
ดุจหน้านางสดใสใจยินดี
ปลื้มฤดีเคียงข้างระหว่างเธอ
ช่างห่วงใยในเราเมื่อเฝ้าเที่ยว
พาลดเลี้ยวเกี่ยวก้อยคอยห่วงเสมอ
ปากชี้แจงแถลงไขสิ่งได้เจอ
จนละเมอเผลอว่าข้าหนุ่มฉกรรจ์
แม่ดอกเอ๋ยดอกสร้อยพลอยระยิบ
อยากกระซิบฝากรักประจักษ์สวรรค์
เกรงฟ้าดินตราหน้าว่าคนธรรพ์
มิฉนั้นนำสู่สวรรค์ชั้นดาวดึงส์
ซึ้งหอมกายระรินโชยกลิ่นเจ้า
หอมโรมเร้าเฝ้ามองต้องโศกซึ้ง
อกร้อนรุ่มกลุ้มใจยามได้ตรึง
อยากเคล้าคลึงน้องนางกลางกำพุช
มาบัดนี้ต้องพรากจากเจ้าแล้ว
ให้โหยแผ่วแว่วสำเนียงเสียงใสสุด
กระซิบห่วงล่วงไปอย่าได้เร็วรุด
แล้วก็ฉุดประคองเราคอยเฝ้าไป.
*** แก้วประเสริฐ. ***
5 กรกฎาคม 2549 21:52 น.
แก้วประเสริฐ
** ห้วงรัก...สลักจิต **
รักเพ้อฝันฉันเพ้อละเมอหา
แก้วกานดาสวยสดงดงามเหลือ
ยามจะนอนผ่อนพักยากจุนเจือ
สิ่งที่เอื้อเหลือไว้เพียงสายลม
มาบัดนี้ตามฝันอันเจิดจ้า
สิ่งที่มาเพียงเงายากเฝ้าข่ม
ปวงดวงใจใยรักมิอาจชม
ฝากเป็นปมยากสลัดพลัดจากใจ
ทางวางไว้มลายสิ้นเสียแล้วหรือ
เฝ้ายึดถือประหวั่นพรั่นเหลือหลาย
ย้อนสู่ทรวงล้วนวุ่นหมุนใจกาย
ห้วงภายในร้าวรอนตอนพรากจร
ซึมเศร้าซ่านผ่านวนจนพร่ำเพ้อ
เฝ้าละเมอคืนวันนั้นหลอกหลอน
ด้วยสิ่งรักฝากไว้ใยตัดรอน
พลิกสะท้อนป่วนปั่นพรั่นฤดี
หวนถึงสิ่งอิงสลักประจักษ์จิต
ย้อนความคิดผูกพันอันเกษมศรี
ราบรื่นรสจรดหวานซ่านเปรมปรีดิ์
ฝากวจีใจรักมั่นคำสัญญา
ห้วงรักนี้ประทับไว้ในชีวิต
สลักจิตคิดฝากรักเสน่หา
บัดนี้หนอรอเจ้าเฝ้ากานดา
คอยเวลามาอยู่คู่นิจนิรันดร
*** แก้วประเสริฐ. ***
หน้าส่วนตัว
793
Calendar
Lovers
17 คน เลิฟแก้วประเสริฐ
