10 ตุลาคม 2550 12:22 น.
แก้วประเสริฐ
** ที่หนึ่งโลก **
ประกาศก้องโลกาว่าศักดิ์ศรี
ไทยล้วนมีโลกีย์เป็นที่หนึ่ง
ทั้งวัยรุ่นหญิงชายไร้รำพึง
อึงคะนึงไปมั่วทั่วถิ่นทอง
หนังสือพิมพ์โทรทัศน์ประกาศก้อง
เพียงทำนองลมผายมิใคร่สนอง
กลับยิ่งสร้างอารมณ์บ่มลำพอง
ซ้ำคะนองเริงยศปรากฏอารมณ์
มีของแปลกชายหญิงอิงสมสู่
จัดเป็นหมู่คลุกเคล้าเข้าเสพย์สม
รวมมัธยมพาณิชย์คิดเชยชม
มหาลัยภิรมย์ร้องพ้องตามมา
ประเภทหนึ่งแกมสองสนองสนาน
แลกเปลี่ยนขานกันกลับนับจัดหา
สลับเวียนเปลี่ยนคู่กันสันต์อุรา
มินำพาผัวเมียใครหมายปอง
อาหารเหล้ายาอีที่มีไว้
เปิดเพลงให้ทำนองสนุกสนอง
พอได้ที่มีสุขปลุกเรืองรอง
เข้าประคองเปลี่ยนคู่เสพย์สู่กัน
เยี่ยงเดือนสิบสองร้องเวียนหาสู่
บัดนี้ดูผิดกาลอันเสพย์สันต์
เพียงเงินตราโลกีย์ที่เบิกบาน
เปลือยกายพลันมือถือสื่อนิยม
แต่ก่อนนี้ได้ยินถิ่นต่างเทศ
บัดนี้เขตถิ่นทองต้องขื่นขม
แม้แต่เด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม
กลับชื่นชมลองของร้องงอแง
ชายหญิงเอ๋ยเคยคิดสักนิดไหม
บรรพชนไทยวางสิ่งอิงกระแส
ทั้งตำรากลอนไว้ใยไม่แล
กลับเพียรแต่กามาน้ำตานอง.
*** แก้วประเสริฐ. ***
5 ตุลาคม 2550 13:19 น.
แก้วประเสริฐ
** ฟ้าเพียงดิน **
กายกลิ่นย้อมหอมไว้ดุจใยรุ้ง
ละอองพุ่งพริ้มเพราราวประสาน
พะนอเคล้าเย้าหวนล้วนตระการ
วิลาวัณย์อนันต์บุบผาวนาไพร
ยิ่งแลนุชสุดพราวสกาวพริ้ง
สวยระวิงเพริศร่างกระจ่างใส
อรชรอ้อนแอ้นเลิศเฉิดไฉไล
ยากหาใดโน้มเทียบเปรียบลลนา
วาสนาคราพบตลบอบหวล
พิลาสชวนตลึงแลพลันแผ่หา
บรรจงไว้สู่ทรวงดุจห่วงวนิดา
ครอบคลุมมามัดสิ้นใฝ่จินต์นที
ดั่งบุบผาแผ่ผ่านซ่านสุดหวง
ประกายยวงระยับประดับสี
หลากพรรณรายพราวล้ำฉ่ำชีวี
ยามยลมณีศรีนุชประดุจกานต์
นฤมลยลโน้มประโลมจิต
แพรวใสพิศระรื่นยากฝืนสรรค์
ร่ำกู่ร้องเสนาะหาพาละลาน
แวววับกาลแย้มยวนชวนภิรมย์
เกริกเกรียงไกรวาสนานฤมิต
ดุจฟ้าสถิตกานดามาเสกสม
วิเวกกาลพสุธาเพริศอารมณ์
วิศรุตชมมโนขานวิจิตรครวญ
งามยิ่งแท้อัปสรยังอ้อนออด
ต้องถอนทอดหทัยจนไม่สรวล
ป่วนฤทัยใฝ่คนึงพึงเนื้อนวล
เฝ้ารัญจวนล้วนตลึงคิดถึงนาง
เป็นบุญตาคราฟ้ามาเพียงดิน
เพียรยลยินสำเนียงเยี่ยงสล้าง
ทบรอยฝันคำนึงมิพึงวาง
ดุจดั่งสร้างชีวันพลันเบิกบาน.
*** แก้วประเสริฐ. ***
1 ตุลาคม 2550 10:20 น.
แก้วประเสริฐ
** งมงายรัก **
สังขารหนอพอเก่าเศร้าประจักษ์
เสมือนหยุดพักสิ่งปองสนองสิ้น
ความงดงามสวยสดจรดชีวิน
แลดูถวิลวัยผงาดวาดชุ่มชวย
มีแต่ความระทมขื่นขมเศร้า
เหลือสิ่งร้าวมาป่วนล้วนฉาบฉวย
ทั้งยศถาบรรดาศักดิ์แสนจักรวย
มิอาจช่วยเสริมแฝงแห่งจิตใจ
ที่ทั้งรู้หฤทัยในเรือนร่าง
ยังมาสร้างกายาพาสดใส
ศัลยกรรมผิวหนังทั้งนอกใน
แต่ก็ไร้กำลังอย่างครั้งเดิม
สิ่งยั่วยุฝากผ่านรัญจวนจิต
ดั้นชีวิตหวนอยู่คู่กับเสริม
หลงลวงใจใส่ไว้ให้เหิมเกริม
เฝ้าเพิ่มเติมร่างเก่าเอากลับคืน
เพียรสรรค์หายาไว้หนีไกลโรค
เร่งบริโภคสร้างพลังหวังฝ่าฝืน
ทั้งออกกำลังฝันไว้ให้ยั่งยืน
ยากจะฟื้นคืนกลับนับวัยเดิม
ร่างที่เหี่ยวหนังย่นจนพ้นสภาพ
ยิ่งพังพาบหงายเก๋งด้วยเร่งเสริม
ทั้งหญิงชายเฒ่าชราหามาเติม
ครั้นเหิมเกริมดังเก่ายังเฝ้าโรย
อนาถแท้หนอคนยามพ้นสภาพ
มิได้ซาบซึ้งแก่นแล่นร่ำโหย
ดุจใบไม้หล่นพ้นขั้วดั่งโปรย
บุบผาโชยกลิ่นหอมย่อมจืดจาง
มีพระธรรมเท่านั้นที่สรรค์สร้าง
เยือกเย็นสล้างแก่จิตคิดสว่าง
รู้เหตุผลสิ่งเศร้ามิเคล้าพราง
ดั่งนำทางแช่มชื่นระรื่นใน
ด้วยรู้ทันต่อกาลผันหมุนเปลี่ยน
คอยวนเวียนเสริมจิตติดแจ่มใส
สิ่งทั้งหลายเกิดอยู่สู่ดับไป
หากทำใจนิรันดร์พลันรื่นรมย์.
*** แก้วประเสริฐ. ***
หน้าส่วนตัว
869
Calendar
Lovers
17 คน เลิฟแก้วประเสริฐ
