13 ตุลาคม 2551 16:07 น.

* ดำ ขาว ดำ *


         ***  ดำ ขาว ดำ  **

     สวยความงามเป็นหญิงอิงใบหน้า
สร้างกริยาท่าทางขวางเหยียดหยาม
หมายตัวเด่นเปรียบหงส์ส่งยวนลาม
จิตใจทรามเล่ห์เหลี่ยมเปี่ยมลวดลาย

     หากเป็นชายร่างกายใฝ่ความหล่อ
หลงตัวหนอเกินสิ่งหยิ่งจนฉาย
เหลิงรูปร่างฝากชั่วมั่วมากมาย
เพทุบายป้อนเหยื่อเพื่อฝากกาม

      ทุกหยดหยาดซาบซึ้งตรึงชายหญิง
เปรียบดั่งปลิงสูบเลือดเชือดน่าขาม
หวังผันเปลี่ยนชีวิตผลิตกรรมตาม
สุดงดงามมลายสิ้นจินต์คร่ำครวญ

     อันดำขาวผิวพรรณนั้นใช่เหตุ
สร้างจากเจตจำนงปลงสิ่งหวน
มิหมายมั่นลักขณานำพาชวน
ทิ้งปั่นป่วนเสียสิ้นถวิลจินต์ดี

     มีศักดิ์ศรีสงวนตัวยากชั่วนัก
ด้วยประจักษ์ความดีที่เกษมศรี
ประกอบตัวฝันใฝ่ในทุกกรณีย์
สร้างชีวีเพิ่มพูนหนุนด้วยธรรม

     หากเป็นหญิงแม้นดำก็ล้ำเลิศ
แสนประเสริฐกุลสตรีงามขำ
ทำหน้าที่แม่บ้านสร้างสิ่งทำ
เข้าน้อมนำสามีพร้อมพลีใจ

     แม้นเป็นชายใจงามนำมาสร้าง
ไม่กีดขวางวางสิ่งแสนอิงใส
ช่วยประกอบกิจการผ่านวิไล
มุ่งหาให้ครอบครัวมิกลัวเกรง

     รักปรองดองปรึกษาใฝ่หาคิด
สิ่งใดผิดให้อภัยไม่เอกเขนง
ความรักชอบชั่วดีหนีอลเวง
ปราศอวดเก่งเงียบลงปลงฤดี

     ดำหรือขาวความสวยด้วยใจสนอง
ตามครรลองความดีที่ศักดิ์ศรี
บ้านอบอุ่นหนุนฤทัยในเปรมปรีดิ์
ครอบครัวนี้มีสุขปราศทุกข์เอย.

     ***  แก้วประเสริฐ.  ***

1037

love

comment

10 ตุลาคม 2551 13:57 น.

* สิ้นหวัง *

แก้วประเสริฐ


       ***  สิ้นหวัง ***

     น้ำตารินหมดหวังหลังฝนล่วง
สิ่งที่หวงกลับกลายมลายสิ้น
ฟ้าเคยหยาดลบล้างทั้งธรณิน
เคยฝากถวิลสิ้นหวังฝังหฤทัย

     ฝันที่เคยโลกนี้พลีความหวัง
หมดแล้วพลังหายวับลับสู่สลาย
ยุติธรรมหมดแล้วแผ่วกลับกลาย
แปรผันคลายพวกมากลากนำพา

     ไร้ขอบเขตเคยหวังเวิ้งว้างจิต
ล้วนประดิษฐ์สิ่งใหม่ให้หรรษา
ต่ำกลายสูงอ้างขาวเฝ้าพรรณนา
ไพรพฤกษาห่อเหี่ยวเหนี่ยวน้ำใจ

     รากหญ้าเน่าน้ำหล่อพอเลี้ยงชีพ
ต้องถูกบีบย่อยยับเพื่อขับไส
ดุจชนชั้นขี้ข้าเปรียบว่าจัญไร
อย่าเหนือไว้ก้มหน้าพาซ้ำเติม

     อันระบอบปกครองหมองสูญสิ้น
ทั่วแผ่นดินแบ่งแยกแตกสุดเหิม
ด้วยอำนาจบาดใหญ่ได้เหิมเกริม
ก็จะเพิ่มสร้างสนองครองดินแดน

     ประวัติศาสน์ย้อนกลับนับแต่นี้
อย่าหมายที่รวมเหล่าเฝ้ายากแสน
หวังแต่เฝ้าคงปองครองเมืองแมน
รวมแว่นแคว้นดุจเก่าแสนเศร้าใจ

     ต่อนี้ไปชาติใดหมายแลเหลียว
สู่คดเคี้ยวเหลือแสนแดนสดใส
เศรษฐกิจพังพินาศปราศอำไพ
ความวิไลยิ้มสยามยากยามมอง

     สมานฉันท์นั้นมีไว้ในพวกหมู่
พึงหมายอยู่อำนาจวาดสิ่งของ
เพื่อมุ่งมั่นสรรค์ไว้ในสิ่งปอง
น้ำตานองทั่วแคว้นแผ่นดินไทย.

     ***   แก้วประเสริฐ.   ***

987

love

comment

2 ตุลาคม 2551 13:48 น.

* ช่างเลือนราง *

แก้วประเสริฐ


      *** ช่างเลือนราง  ***

   ความคิดหวังสักครั้งยังแสนยาก
สร้างลำบากฤทัยให้ทอดถอน
บ่อนทำลายสิ่งสิ้นจินต์อาวรณ์
ล้วนอาทรปั่นป่วนหวนอาลัย

   เปรียบชีวิตคิดไปคล้ายฟากฟ้า
กลางนภาเวิ้งว้างสร้างแสนใส
ยังมืดครึ้มดุจเปลี่ยนเวียนไฉไล
เสมือนสู่ในเป็นบ่วงห้วงโรยลา

   ยังผันแปรแฝงไว้ในความฝัน
เดี๋ยวมีวันคล้ายทุกข์สุขหรรษา
ระเริงรื่นเลือนหายคลายเวทนา
ยากกลับมายืนยงต้องปลงคลาย

   ยามตื่นขึ้นกลับกลายเหลือใยแจ้ง
ที่แอบแฝงเลือนรางกลางสิ่งสลาย
แม้นสิ่งหวังสร้างฝันพลันละลาย
ยังกลับมลายหายไปในห้วงจินต์

   นับประสาอะไรปลายสิ่งฝาก
สู้แสนยากมุ่งหาพาสูญสิ้น
สิ่งที่เหลือฝากไว้คลายชีวิน
ดุจโรยรินยากคืนฝืนเลือนจร

   นี่แหละหนอชีวิตคิดฝากไว้
แสนวิไลผันผวนล้วนสิงขร
ดูเห็นสิ่งวาบหวามยามอาทร
จนอาวรณ์เป็นแข็งแกร่งสู่ใจ

   มิเหมือนใบระกามาเจื่อนแจ้ว
ที่เพริศแพร้วธรรมะละแก้ไข
ปลดทุกสิ่งอิงแอบแนบไฉไล
สรรค์แปรไปละวางร้างขุ่นมัว

   ทุกวันนี้สร้างไว้คล้ายหมักหมม
ผ่านสิ่งตรมขมขื่นระรื่นหัว
คิดว่าฉลาดกว่าใครใจระรัว
พอเข้าตัวสิ้นหวังพังทะลาย.

   ***   แก้วประเสริฐ.   ***