11 สิงหาคม 2553 15:34 น.
แก้วประเสริฐ
น้ำตาหญิง
๐ ม่านน้ำตาหยาดย้อยละห้อยฝืน
ปนสะอื้นแก้มอาบฉาบสิ่งใส
ด้วยเม็ดพราวปานเพชรเก็จวิไล
แต่เหตุไฉนแย้มยิ้มอิ่มเอิบนวล
๐ บางครั้งปนสิ่งสรวลชวนให้ฉงน
ยามจ้องยลกลับแปลกแลกกำสรวล
ก้มวงพักตร์ลงต่ำย้ำเย้ายวน
ล้วนอบอวลละอองมิหมองเลย
๐ เสียงสะอื้นปนสรวลชวนให้คิด
ยามเพ่งพิศจิตล้วนป่วนสิ่งเฉลย
น้ำใจหญิงยากแล้วใคร่ชิดเชย
แสนอภิเปรยปัญหาละล้าหทัย
๐ สักครู่หนึ่งจึงทราบเหตุผลนี้
ผ่านดวงฤดีของนางกระจ่างใส
วกวนเวียนสลัดหนามยามทิ่มใน
ที่สร้างไว้ชายหนุ่มแม่พุ่มพวง
๐ หันหวนคิดปัญหาในคราผ่าน
น้ำตาซ่านแปลกจริงยามยิ่งหวง
หรือความรักหลงใหลกว่าใยยวง
เกิดเป็นบ่วงสอดคล้องต้องหลั่งริน
๐ น้ำตาหญิงกับชายคล้ายไหมหนอ
สิ่งเกิดก่อผ่านไปให้หวนถวิล
หยาดรินหยดรดราดสาดดวงจินต์
แตกต่างสิ้นแต่คล้ายในสิ่งเดียว
๐แต่ชายนั้นผ่านซ่านซึมในทรวง
ยากจะล่วงนอกหน้าหาฉุนเฉียว
แม้นจะรักมากนักจักเดี๋ยวเดียว
ยากจะเกี่ยวหยาดน้ำพร่ำคำสรวล
๐ นี่คือข้อแตกต่างหญิงทั้งหลาย
ดีใจคล้ายเศร้าสร้อยละห้อยหวน
ก็รินหลั่งน้ำตาพาพลิกชวน
ล้วนปั่นป่วนเวียนวนระคนใจ.:-
* แก้วประเสริฐ. *
4 สิงหาคม 2553 21:39 น.
แก้วประเสริฐ
น้ำตาชาย
รักผันพลิกแปรปรวนล้วนสิ่งเกิด
โอ้บรรเจิดหลอกล่อหนอใจหาย
ความฟุ้งซ่านลุ่มหลงฉันคงตาย
ใยฝากคลายสิ่งฝันด้นดั้นครอง
ซ่านซึ้งคิดพล่านไว้ให้หวนเศร้า
อกแสบร้าวต่อสิ่งมาอิงสนอง
แทบจะคลั่งจิตใจที่หมายปอง
ดุจละอองหยาดล้ำหลั่งน้ำริน
ความโหยหาอวลอบช่างลบฝัน
เมื่อตอนวันซาบซึ้งฝากตรึงถวิล
ชโลมหวานผ่านฝากลากสู่จินต์
แค่ปลายลิ้นผ่านลมขมขื่นฤทัย
ครั้งแรกรักผายลมยังชมหอม
อุตพิดย้อมโชยกลิ่นถวิลสดใส
ผ่านวันคืนเพ้อคำพร่ำหวามใจ
หวานพริ้งในทรวงคิดจิตปรีดา
กาลวิวัฒน์แปรผันซึ้งฝันเปลี่ยน
พลิกวกเวียนหมุนกลับยับสิ่งหา
หวานชื่นชมสูญมลายไร้ราคา
มิย้อนมาคืนกลับประทับรอย
คงแต่ความหวานชื่นสะอื้นโหย
แสนรักโปรยสิ่งไว้ให้ละห้อย
เย็นเยือกสั่นฟุ้งซ่านวันรอคอย
คงเหลือน้อยสุดแล้วแผ่วนิยม
เกร็ดแก้วน้ำทบแสงแฝงสิ่งย้อย
หยาดลงคล้อยพสุธาพาขื่นขม
ชายอกหักรักสลายคลายที่ชม
ฝากเป็นปมในห้วงบ่วงมัดเชย
จ้องมองภาพฝากถวิลจินต์ครวญหา
หยาดน้ำตาพรมพร่างกลางนิ่งเฉย
ใบหน้าแย้มยิ้มยวนชวนหวานเคย
หลับตาเสยลักขณาหาเปลวเพลิง.
๐หยดร่วงรินหยาดแก้ม ซับทรวง
ผันพลิกกลับเป็นยวง ซ่อนไว้
รักซึ้งซ่านจากดวง- แดซบ หทัยแฮ
ยังใฝ่คิดนางไซร้ ชอกช้ำฤดีสนอง.:-
๐ความรักพึงมีไว้ เลือนรางไซร้มิได้ครอง
แลเปลี่ยนจากเรืองรอง จบอ้างว้างลบล้างจินต์
หยดหนึ่งจากน้ำใส ผันพลิกไปดุจคล้ายถวิล
เลือนลบกลบชีวิน ต่อนี้ไปคล้ายโรยลา.:-
* แก้วประเสริฐ.*
2 สิงหาคม 2553 16:19 น.
แก้วประเสริฐ
ลมรักสิเน่หา
๐ม่านเมฆลอยวกพลิ้ว หันหวน ใจเฮย
ฝนพร่างพรมชักชวน จ่างแล้ว
ห้วงมณีป่วนเย้ายวน กายก่อ เกิดแฮ
โอ้ช่างงามเพริศแพร้ว ม่านแก้วจากสรวงฯ
ล่วงล้ำช่างลึกซึ้ง ก่อเกิด
ลมรักเอยบรรเจิด ฟากฟ้า
รุ้งแสงส่งสีเฉิด วกสิ่ง ซ่านนา
มองยากจะไขว่คว้า สิ่งนี้จากสวรรค์ฯ
ลมโชยหอมกลิ่นเอื้อ จากนาง มากนา
ยากสุดจะเลือนราง ฝากเอื้อ
ซึมซับยากจะวาง เสน่หา ใจพี่
ร้อนเร่านางเอื้อเฟื้อ ฝากไว้ครวญครางฯ
จันทร์เพ็ญกระจ่างไว้ แสงนวล
กลับถูกเมฆวกกวน นภาแพร้ว
ฝนโปรยฉ่ำดุจชวน รักเริ่ม ก่อเฮย
เกิดสิ่งวาบหวามแล้ว ฉ่ำชื้นมิสลายฯ
ผันพลิกฟ้าสว่างแล้ว งดงาม มากแฮ
ใยกลับคิดเกรงขาม ม่านฟ้า
ลมโชยฝากกลิ่นหวาม ใจจ่อ จริงนา
คงมิหยามไขว่คว้า แด่น้องนางเดียวฯ
นึกคำโบราณไว้ ตำนาน
เขากำแพงกันดาร ยากกั้น
รักซึ้งย่อมขับขาน เร้นหลีก หลบแฮ
ใจหนึ่งใจฝากนั้น ยากฟ้ามาสลายฯ
หอมเอยบุปผาพลิ้ว ล่องลอย อวลเอย
เคล้ากลิ่นเย้าคิดคอย จากฟ้า
หวังเพียงแค่ริ้วรอย ย่อมก่อ สราญเฮย
แม้นสุดรู้ไขว่คว้า ต่อเจ้าเคียงสนองฯ
ราตรีนี้ซ่านซึ้ง คนึงครวญ
โลมรักมิอาจชวน สุดหล้า
โดดเด่นเดี่ยวเย้ายวน ห่มห่อ จริงนา
ใจส่งไว้ฝากฟ้า ม่านนี้สุดสนอง.:-
* แก้วประเสริฐ. *
Calendar
Lovers
17 คน เลิฟแก้วประเสริฐ
หน้าส่วนตัว
873
