* เสน่ห์รำพึง *

แก้วประเสริฐ

         * เสน่ห์รำพึง *

๐ วันและคืนย่างคล้อยเหมือนลอยลับ
อยากหวนกลับอดีตกรีดสิ่งหวาน
ตราบตราตรึงฝังลึกตรึกดวงมาน
ความฟุ้งซ่านเหลือกว่ายากหาใคร

๐ ลมโชยพัดระรินกลิ่นแก้มน้อง
ย้อมลำพองละมุลกรุ่นหวามไหว
หอมอบอวลล้วนสนิทติดห้วงใน
ชวนซ่อนไว้ใฝ่คนึงซึ้งรำพึงปอง

๐ ครั้นหลับตานึกถึงพลันพึงหลอก
คล้ายจะบอกเวลาหาสิ่งสนอง
คอยกัดกรุ่นลุ่มลึกนึกกลั่นกรอง
เหลือบตามองผ่านย้ำนำผูกพัน

๐ เป็นภาพจำความหลังฝังใส่ไว้
ห้วงแห่งใจเสน่หาพาพลิกผัน
แด่น้องนางเฝ้าคำนึงซึ้งกำนัล
กลิ่นแก้มนั้นทอทาบฉาบซึ้งเอา

๐ แม้นผ่านวันเวลาพาเคลื่อนคล้อย
งามหยดย้อยความหลังยังคอยเฝ้า
ถวิลกลิ่นเคยหวลป่วนล้วนดังเงา
โชยเหงื่อเคล้าจากสาวเย้ารัญจวน

๐ หากบัดนี้ความหวังช่างโรยแล้ว
เคยหวานแผ่วห้วงลึกตรึกสิ่งหวน
หอมล้วนไว้ทอทาบฉาบเนื้อนวล
ความฟุ้งป่วนฝันใฝ่คล้ายโปรยริน

๐ เพ่งนางหนึ่งตลึงไว้ละม้ายเหมือน
สิ่งลบเลือนย้อนกลับนับหวนถวิล
เหลือบจ้องตาพิศแล้วแผ่วดวงจินต์
อวลหอมกลิ่นประสบคราพบนาง

๐ ครั้นหันมองร่างกายให้เอน็จอนาถ
ไม่ประหลาดหฤทัยไกลเกินสร้าง
ความหวานเก่าคลุ้งผสมข่มใจวาง
แสนอ้างว้างรัญจวนยามหวนมอง

๐ ความเคลิบเคลิ้มเสริมไว้ในสิ่งรัก
ยิ่งพบพักตร์ใจสั่นลั่นทั้งผอง
โอ้อกเอ๋ยใยเล่าถูกเฝ้าจอง
สร้างหม่นหมองแก่ใจไร้เบิกบาน.

         * แก้วประเสริฐ. *